Van de Hema

Voor de treinende forens waren het weken van afzien. Je zou een blog kunnen vullen met klaagverhalen over wisselstoringen, treinuitval en de gapende kloof tussen informatieborden, omroepberichten en rondlopend NS-personeel. En dan reis ik nog niet eens met de Fyra! Internet is een uitstekend klaagmedium maar dat gaan we hier dus niet doen. Op een koude doordeweekse winteravond, met een forse vertraging aan mijn broek, ontdekte ik dat de Hema op het station elke dag tot 22.00 uur open is en een fraaie selectie rode wijnen op kamertemperatuur aanbiedt. Een stuk of acht, bijna allemaal omfietswijnen uit de Superwijngids 2012 van Nicolaas Klei (waarin Hema dit jaar maar liefst 27 omfietswijnen scoorde). En zo kwam ik niet thuis met lege koude handen en een chagrijnige tronie, maar met de ideale comfort wine: Chât-en-Oeuf. Kek beeldmerk, een kat op een ei, Frans woordgrapje richting de roemruchte Châteauneuf - du Pape inderdaad. Net als deze appellation uit de Rhônevallei is mijn Hemawijn gemaakt van Grenache en Syrah, afkomstig van oude wijnstokken. 

Nou, uit die oude stokken maken ze een swingende, spetterend sappige jonge wijn. Vol van zwarte bessen, drop en laurier. Soepel en rond maar wel met een pikant rafelrandje. Je blijft ervan drinken, met z'n 14% is dat op een doordeweekse avond even opletten. En de wijn-spijscombinatie? Een must bij die andere specialiteit van het warenhuis: worst van de Hema!

Mooie benen in plaats van spierballen

Niets zo leuk als het zorgvuldig uitkiezen van een bijzondere wijn in zijn eigen streek. 'Die kan je in Nederland mooi niet krijgen', dacht ik vergenoegd toen ik op het vliegveld van Bari een fles Castel del Monte Vigna Pedale Riserva 2008 van Torrevento  aanschafte. Deze wijn scoorde in 2012 drie glaasjes in de Italiaanse wijnbijbel die Gambero Rosso jaarlijks uitgeeft, een maximale score.

Twee maanden later trof ik deze wijn doodleuk aan bij de Sligro. Daar hadden ze zelfs een speciale editie: de hals van de fles is versierd met een ereteken waarop de drie Gambero Rosso-glaasjes staan. In de aanbieding ook nog, dus snel maar even wat extra flessen ingeslagen. 

In de fles zit honderd procent Nero di Troia. Een prachtige naam voor een druif vind ik, vol van Griekse mythologie. Het waren de oude Grieken die de wijnstok mee naar Puglia brachten en de druif voelt zich daar al weer zo'n 3000 jaar (!) thuis. Nero di Troia is een echte zuiderling, net als zijn bekendere streekgenoten Primitivo en Negroamaro. Het is een kwaliteitsdruif die goed kan ouderen. Dat is het goede nieuws, het slechte nieuws is dat hij door de lage opbrengsten per hectare steeds minder populair is onder wijnboeren.

Over tot de orde: hoe doet de wijn het in het glas? Eigenlijk anders dan ik me had voorgesteld. Veel minder robuust dan bijvoorbeeld een Primitivo, maar wel een zelfde volle warme smaak waarin ik bramen en lekker bittere chocola proef. Zondoorstoofd, zacht en kruidig. Onmiskenbaar zuidelijk temperament, met mooie benen in plaats van spierballen. 

In de Gambero Rosso wijngids voor 2013 is de Castel del Monte Vigna Pedale ook weer opgenomen als topper. De hele lijst met de best beoordeelde wijnen per regio voor 2013 vind je hier.

@Rome - Laatste avond in stijl

Op de laatste avond in Rome pakken we uit. We dineren, deskundig getipt, in het strak gestileerde restaurant Ottimo. Onder de witte rook van het Vaticaan drinken we heel toepasselijk een aperitief van de 'priesters-wijngaard': de Frascati Superiore van Villa dei Preti. Het stadje Frascati ligt vlak onder Rome. Het gelijknamige wijngebied heeft een DOC-status, maar staat vooral bekend om zijn lichte toeristenwijnen die aangenaam doordrinken. Er zijn echter Frascati's die meer in hun mars hebben. Zoals deze Superiore, die geurt naar appels en witte bloemen.

Als gewillige schapen worden we na de eerste slok wijn direct naar de dagvers gevangen vis gedirigeerd, die als een stilleven fraai gepresenteerd op ijs ligt. "Zien we hoe kwiek die kreeft nog beweegt?" en "hebben we oog voor de glanzende huid van de zeebaars?" Buiten de kaart om bestellen we op aanstekelijk advies een antipasto van langoustines en gamba's met artisjok en rozemarijn. Heerlijk - en prijzig ook, zo blijkt na afloop. 

De rest van het menu eten we financieel veilig van de kaart. We delen als primo de ravioli van pompoen, sinaasappel, salie en ricotta. Een spannend gerechtje met een bijzonder lekkere Morellino di Scansano van Fattoria Le Pupille (overigens te koop bij Henri Bloem zo ontdekte ik thuis!). Sensueel sappig, een volle smaak boordevol zwarte kersen en een zalvende afdronk. De Toscaan doet het helemaal fantastisch bij de secondo van gestoofde runderwang. Het vlees is zo  boterzacht en mals dat het mes erdoorheen glijdt als door mascarpone. Over mascarpone gesproken, daar eindigen we mee in het dessert: tiramisù. Luchtig, romig, goed gemaakt. Daarbij drink ik een Barolo Chinato, weer zo'n gekke kinawijn waar ik eerder over schreef. Op de meesterlijk gevulde maag valt het ons zwaar om afscheid te nemen van deze stad.

@Rome - Romeinen & Indianen

Ver weg van alle toeristentrekkers in het centrum eten we bij enoteca Tramonti & Muffati. We zitten in een zijstraatje van de Via Appia Nuova, de jonge naamgenoot van de antieke Via Appia die al in de vierde eeuw v.C. werd aangelegd. De zaak staat niet in de reisgidsen, maar wordt wel al jaren aanbevolen door de Gambero Rosso. Hier geen muzak maar serieus klassiek: op de eerste pagina van de menukaart vinden we het muzikale programma van die avond. 

Terwijl de pauken aanzwellen bestellen we een antipasto dat in z'n eenvoud toch aangenaam verrast: carpaccio van courgette met pecorino, pijnboompitten en munt.  Aangemaakt met olijfolie en citroensap. Hierbij drinken we een glas Virtù Romane van Tenuta Le Quinte uit de eigen streek Lazio. Zo zitten we direct aan een (witte) wijn met 14% op de teller, maar wat een raffinement. Ik ruik bloemen en verse munt en proef perzik en peer. De afdronk is vol, fris en ook een tikje zuivelig. 

We duiken weer in de menukaart, die beknopt is met een sterk Romeinse inborst. Bij het hoofdgerecht scheiden onze culinaire wegen als er orgaanvlees opduikt: trippa alla Romana, oftewel pens. Toch geproefd, best lekker hoor in die volle tomatensaus, maar ik ben blijer met mijn bord verse deegwaren (geen pasta maar de Romeinse benaming is me ontschoten) met pesto genovese. Van de wijn erbij word ik ook blij: een Dolcetto d'Alba van Luciano Sandrone uit de streek van de Barolo in Piëmonte. "Fruitgedreven" hoor je wijnkenners wel eens zeggen, dat moet op deze wijn slaan. We proeven fruit, fruit en nog eens fruit. Het hele bataljon rood fruit rukt uit: aardbei, veel kersen en ook een klein zuurtje van de rode bes komt voorbij. Wat volgt is een mooie lange afdronk. 

Tot slot mag de Calisaya niet onvermeld blijven, een curieuze dessertwijn die ik drink bij de mousse van pure chocolade. Dit is een zogenaamde kinawijn, gemaakt door rode wijn enige tijd te laten trekken op gemalen kinabast. Uit de bast van die boom halen ze kinine-extracten, een stofje dat de Indianen als medicijn gebruikten maar dat vooral bekend is als smaakmaker in tonic. Het geeft de wijn een behoorlijk bittertje dat mooi in balans is met de zoete en kruidige smaken (er zit ook nog kardemom in). Het is een soort Rivella-ervaring: een beetje vreemd maar wel lekker, zeker in combinatie met de pure chocolade. 

@Rome - In de favoriete buurt-enoteca

Nadat we als echte Romeinen op een scooter door de stad hebben gescheurd, strijken we neer in enoteca Al vino al vino. Deze wijnbar wordt in de 100% Rome-gids beschreven als "je favoriete buurt-enoteca". Dat klopt als een bus. Als ik hier zou wonen, dan was dit mijn favoriete wijncafé. En daar denkt de buurt ook zo over: de een na de andere Romein stiefelt binnen, vergezeld door hond, kind of maîtresse (hier slaat mijn fantasie misschien op hol). Leuke straat ook: Via dei Serpenti kijkt naar beneden uit op het Colloseum. Op advies van de eigenaar drinken we een biologische Nero d'Avola uit Sicilië. Een uitstekend advies. 

De wijn ademt warme geuren van leer en cacao, in de 

smaak proef ik  bramen en zwarte kersen. Na zo'n fraaie

heldere dag koelt het 's avonds aardig af in de Eeuwige Stad, maar in deze enoteca warmen we ons aan de Siciliaanse zon. 

@Rome - Bij de Spaanse Trappen

Nadat we ons hebben verlustigd aan het uitzicht vanaf de Pincio, de tel zijn kwijt geraakt bij het turen naar de vele koepels en de Spaanse Trappen zijn afgedaald langs een kunstmatige reuzenkerstboom, is het lunchtijd. Gelukkig is daar op een steenworp afstand van het Piazza di Spagna de Antica Enoteca. Omringd door flessen, rijenhoog opgetast, schuiven we aan tafel. Bij de vers gemaakte pasta met eendenragout neem ik de Ribolla Gialla uit Friuli. De Ribolla is een inheemse druif die een eigen DOC-status heeft in Friuli, de streek ten noordoosten van Venetië. Terwijl de Ribolla zachtjes walst in mijn glas denk ik terug aan hoe ik 18 jaar geleden, als 17-jarige, op de Spaanse Trappen zat met een kartonnen pak tafelwijn. Ik las dat het tegenwoordig verboden is om er te drinken. Maar dat deze regel - heel Italiaans - niet nageleefd wordt. Misschien vanavond toch nog even teruggaan. Stiekem drinken, met in plaats van een wiskundeleraar nu een carabiniere om rekening mee te houden.

@Rome - Aan het oudejaarsavondmaal

Enoteca Ferrara: geen aanrader deze avond

We hadden het zo mooi bedacht: het laatste avondmaal van 2012 zouden we gebruiken in stijl bij Enoteca Ferrara in Rome. De zaak is een paar jaar geleden door The Guardian bestempeld als 'Rome's most surprising enoteca - and possibly its best'. Het wijnrestaurant ligt midden in Trastevere aan het levendige Piazza Trilussa, zowel bekend om z'n fraaie fontein (nog gevoed door het onder keizer Trajanus gebouwde aquaduct) als om het betere nachtbrakerswerk rond het plein. Enoteca Ferrara zit stampvol. Het is na tienen, we hebben honger. Er lopen obers af en aan maar  die blijven niet bij onze tafel staan. Verveeld kwakt op een gegeven moment een dame van de bediening een dik boekwerk op tafel: de wijnkaart. Geen advies, geen vraag of we alvast een aperitief willen drinken. Ik schiet twee schielijk voorbijrennende obers aan die allebei verzekeren dat een collega ons subito komt helpen. Wat niet gebeurt. We zijn er klaar mee en besluiten de hielen te lichten. 

Da Otello: een van de oudste osteria's 

Op naar een meer gastvrije trattoria waar we met open armen worden ontvangen: Da Otello in Trastevere, een van de oudste osteria's in de stad. De fles wit uit Lazio staat na deskundig advies vlot op tafel, de pasta all'amatriciana smaakt uitstekend. De uitgelaten groep Romeinse jongeren naast ons draagt absoluut bij aan de sfeer. Met schorre kelen en verhitte gezichten zetten ze voetballiederen in. Even voor twaalven komt de ober door met de schuimwijn. Wij spoeden ons naar buiten, op weg naar het Forum Romanum waar het vuurwerk groots boven de stad losbarst. 

@Rome - Gelukkig nieuwjaar!

Vanuit de Eeuwige Stad wens ik iedereen een gelukkig, met wijn besprenkeld nieuwjaar!