 |
| Aan de meet in Nijmegen - mei 2016 |
Ik was de Giro d'Italia al een tijdje uit het oog verloren. Drie jaar geleden was het weer even dik aan. Gekleed in het stemmig roze van de leiderstrui stond ik met m'n neus bovenop de finish van de tweede etappe in Nijmegen. Ik was de tel een beetje kwijt geraakt van alle buitenlandse escapades. Ik heb zelf nog meegewerkt aan de start van de eerste Giro buiten Italië, in Groningen. Mijn eerste baan. Maar toen ze vorig jaar uitweken naar Jeruzalem, godbetert, op zo’n drieduizend kilometer van de Italiaanse grens, kon ik het niet meer volgen.
En kijk, net toen de liefde leek te bekoelen, was daar het bericht dat de Giro zou starten in Bologna. Bologna! Die andere liefde die ik wel in het hart maar steeds minder vaak ter plekke fysiek consumeerde. Het lijkt een eeuwigheid geleden, mijn studiejaar aan de oudste universiteit van Europa. Twintig jaar geleden werd ik op slag verliefd op de onbetwiste eet- en studentenhoofdstad van Italië. Waar een bruisend nachtleven, gastronomisch genot en een hip cultuuraanbod zorgden voor leven in de brouwerij van het gestolde middeleeuws centrum met z'n rode daken en overdekte galerijen (portici). 
En morgen begint hier in Bologna de 102e editie van de Giro d'Italia. De stad was in 1909 al het decor van de allereerste Giro-finish. Die ligt nu - na een individuele tijdrit van 8 km - aan het eind van een serieuze kuitenbijter: de San Luca. Hoe vaak ik die klim niet omhoog gestiefeld ben. Trappen op, onder de portici, steeds even omkijken hoe de stad meer en meer als bella vista aan je voeten ligt. Daar zullen de renners geen oog voor hebben, want die krijgen stijgingspercentages tot maximaal 16% aan hun koersbroek.
Onze Tom start als eerste. Gisterenavond zagen we hem al glunderend op het podium staan tijdens de ploegenpresentatie op het Piazza Maggiore. Spettacolo met als decor de historische huiskamer van de stad. 
