Dubbel feest met Ribolla

Het was voor mij dubbel feest gisterenavond. Eten in een sterrenzaak en daarop afgestemd een exclusief Italiaans wijnarrangement. Een kind in een snoepwinkel is er niets bij. Na eerdere snoepreisjes naar Bologna en Bari trof ik culikameraad Joost deze keer in hartje Den Bosch. Restaurant Sense organiseerde samen met wijnimporteur Crivino een wijn-spijsavond. In de schijnwerper stond het kwaliteitshuis Poggiobello uit de streek Friuli - het meest meest oostelijke deel van Italië. De wijngaarden liggen tussen de Alpen en de Adriatische kust, op enkele kilometers van de Sloveense grens.

Friuli is qua productie een bescheiden speler. Maar wel met een uitstekende historische reputatie, zeker als het gaat om witte wijn. De streek beleefde een grote bloeiperiode in de zestiende eeuw als onderdeel van het Oostenrijks-Hongaarse rijk. De wijnen uit wat nu Friuli heet waren favoriet aan het Weense hof. Dit soort wetenswaardigheden en anekdotes schudde Francesco - ingevlogen uit Italië - luchtig uit zijn mouw. Hij vertelde ook dat Poggiobello werkt met leuke lokale druivenrassen zoals de Ribolla, Picolit en Refosco. 

Laat ik me hier beperken tot de twee Ribolla-wijnen die we geserveerd kregen. De vijf gangen met amuses vooraf en patisserie na waren heerlijk, geraffineerd en meesterlijk bedacht. Dat moet u maar van mij aannemen. Een zijpaadje dat ik nog wel wil bewandelen is mijn bewondering voor de zeer gezette chef Dennis die allerhande toefjes en schuimpjes minutieus met gevoel voor esthetiek op de borden schikte. 

Afijn, Ribolla dus. Voluit Ribolla Gialla. We dronken eerst de mousserende en daarna de 'gewone' witte wijn uit deze druif. Het mousserende glas was een tikkie aan de koude kant, bij de stille wijn kwam het bloemige boeket beter naar boven. Wat een lekkere volfruitige wijn. Ik proefde peer en perzik gevolgd door een zalvende afdronk met een spoortje zuivel en frisse zuren. Hele fijne wijn dit. De Pinot Nero bij de patrijs was trouwens ook fantastisch. Al met al een topavond waar Bossche kookkunst en Italiaanse kwaliteitswijn elkaar opstuwden tot grote hoogten. 

Pinot Grigio uit de Dolomieten

Er huist een gespleten ziel in mijn liefde voor Italië. Mijn hart ligt in Zuid-Italië, bij de levenslustige druktemakers onder Rome: Napoli, Puglia, Sicilië! Maar mijn hoofd en maag zijn ook serieus verknocht aan het noorden. Nog veel noordelijker dan smaaksteden als Bologna, Turijn en Parma ligt Südtirol. Alto Adige zeggen de Italianen. Het is de streek met de meeste sterrenrestaurants van Italië en een spectaculair aanbod aan goede wijnen. Neem nou deze Pinot Grigio Puiten. Klinkt niet erg Italiaans maar is het wel. De wijngaard ligt in een zonnig Dolomietendal waar de nachten koel zijn. Ideale omstandigheden voor een wijn.  


Deze Pinot Grigio van Cantina Colterenzio (of Kellerei Schreckbichl in het Duits, toch een andere klankkleur) namen we mee in de kofferbak deze zomer. De Pinot Grigio staat bekend om z'n aromatische kunsten en dit boeket van abrikoos, peer, bloemenhoning en geroosterde amandelen mag er wezen. Dat geldt ook voor de volle romige smaak. Zoete tonen van kiwi en peer gaan over in een strakke afdronk die wat citrusachtige zuren meebrengt. Slechts een deel van de wijn heeft een korte gisting op hout gehad. Gelukkig maar, oaky witte wijnen zijn er al genoeg. Weer zo'n karaktervolle kwaliteitswijn uit Südtirol. Het is niet voor niets dat de Italiaanse wijnbijbel Gambero Rosso Vini d'Italia de beste Italiaanse witte wijn van het jaar 2014 selecteert uit deze streek. En helaas voor mij is het zuiden in die lijst ook dit jaar weer karig bedeeld...

Carignan - de Ringo Starr onder de druiven

Vorig jaar dronk ik van Sensas de Sauvignon Blanc, een beste tip van de sommelier van sterrestaurant Sense. Nu zag ik van hetzelfde huis bij de Nettorama een Carignan Vieilles Vignes. De Carignan is een beetje de Ringo Starr onder de druiven. Zoals Ringo zonder John, Paul en George weinig klaarspeelde, zo staat de Carignan zelden alleen in de spotlight. Je ziet hem vooral in Franse assemblages met de Grenache, Syrah en Mourvèdre (ook zo'n bescheiden achtergrondfiguur die zelden soleert). Wat weten we van deze teamspeler? Dat het een zonliefhebber is die uitstekend en uitsluitend in een mediterraan klimaat vertoeft.

In het glas ruik ik een uitnodigend boeket van kersen en een vleugje peper. Ik proef een frisse sappige smaak, fruitig en ook hier zijn de kersen prominent aanwezig. Het is een beetje een lichtgewicht maar wel met een licht gepeperde afdronk die goed in de zuren zit. Laten we de Carignan prijzen om z'n dappere poging, maar doe mij toch maar de hele blend de volgende keer. Zoals ik Ringo ook liever met de Beatles hoor dan alleen.