Monastrell in Sluis

Deze week waren we in Sluis, een klein Zeeuws stadje met een grote gastronomische uitstraling. Maar driesterren-chef Sergio Herman is al weer een jaar pleite. Daar waar hij het beste restaurant van Nederland bestierde zit nu de Eetboetiek. Ideetje van Sergio's broer die het pand overnam en zich naast ontbijt en lunch ook met lifestyle bezighoudt. Mede dankzij de bourgondische Belgische buurtjes op een steenworp afstand is de eetcultuur gelukkig nog steeds springlevend in Sluis. Wij togen voor de lunch naar La Trinité dat sinds 2010 een ster heeft.

Bij het hoofdgerecht van hertekalf schonk de sommelier een beste huiswijn: Laderas de El Sequé van het huis Artadi. Liefhebbers van Rioja zijn daar aan het goede adres, maar Artadi klust ook bij in Alicante. In deze regio bij Valencia speelt de Monastrell druif de hoofdrol. In onze wijn speelt hij ook de eerste viool met in het achtergrondkoor nog wat Cabernet Sauvignon en Merlot. Monastrell staat met z'n dikke schil garant voor stevige, donkere wijnen. De Laderas heeft een half jaartje in barriques gelegen, kort genoeg om z'n kruidige frisheid te bewaren. Een volle smaak met vette tannines die het hertenvlees liefdevol omarmen. Een prachtige combinatie. Zo werden we op onze wenken bediend zonder een blik op de wijnkaart. Petje af voor de eersteklas huiswijnen van La Trinité!

Kleine Brunello bij het hert

We zitten weer in het wildseizoen! Gisteren aten we in restaurant Citrus een heerlijke hertenfilet. Mooi op smaak gebracht met een rijke jus van rode wijn, truffel en paddestoelen. En van het wijnadvies werden we al helemaal vrolijk: een fles van Brunello-familiebedrijf Collemattoni uit Montalcino. Toe maar: Brunello! Maar nee, die was het niet - en ook niet z'n jongere broertje Rosso di Montalcino. Ik wist niet beter dan dat dit ter plekke de enige wijnen waren. Maar nu blijkt er dus een eigenwijze Toscaan te zijn die z'n Sangiovese-druiven in Montalcino aanvult met druiven uit het aangrenzende dorpje. Dan mag het geen 'Rosso di Montalcino' heten, dus dan noem je je wijn toch gewoon 'Rosso Toscano'? Voeg daar voor het verleidingseffect nog 'Adone' aan toe op het etiket - de Griekse god Adonis - als hint naar een veelbelovende body.

Je hebt Sangiovese en Sangiovese. In Montalcino halen ze uit de lokale kloon Sangiovese Grosso spectaculair rijke wijnen, terwijl de druif in noordelijker regionen vaker dan mij lief is in dunne zurige tafelwijnen te vinden is. In deze Rosso Toscano hebben ze een mogelijk al te fris zuurtje slim weggepoetst met een toefje Merlot (5%). Die minimale blend zou vloeken in de Brunello-kerk zijn, maar hier pakt het prima uit. 

Ook anders dan bij Brunello is dat er aan deze wijn geen hout aan te pas komt. Dat betekent minder gelaagdheid maar wel een mondvol rijp rood fruit en frisse zuren. Hij is vol en rond maar zonder het robuuste karakter van z'n grote broer. Een medium body adonis zullen we maar zeggen. De wijn drinkt verraderlijk lekker weg; verraderlijk omdat er wel 14,5% op de teller staat. De neus mag er ook zijn: een lekker herfstig boeket met een snufje leer, tabak en bramen. 

In Nederland is deze 'kleine Brunello' verkrijgbaar bij wijnimporteur Brand: 'zelden hebben we een dergelijke fenomenale wijn kunnen aanbieden onder een tientje!' Inderdaad zelden, want hij kost € 10,25.

'Ein sehr spannender Weißburgunder'

Eerlijk is eerlijk: onder zo'n kop verwacht je niet een verhaal over Italiaanse topwijn. Maar dat wordt het wel. De vorige keer schreef ik over de 'tre bicchieri'-wijnen, de beste Italiaanse wijnen volgens Gambero Rosso's wijnbijbel Vini d'Italia 2015. Deze week verscheen het rode boek in druk, maar de lijstjes waren al langer te lezen op internet. Het leek me handig om de waslijst zo systematisch mogelijk af te werken. Daarom ben ik begonnen in het hoge noorden van de laars: de Alto Adige. Oftewel Südtirol. Het gebied waar Tirolese gemütlichkeit in chalets en bergdorpjes samengaat met gastronomische innovatie en hoogstaande kwaliteitswijnen.

We proeven de Pinot Bianco Riserva Vorberg van Cantina Terlano. Waar de Pinot Blanc in de Elzas niet uitblinkt door eigenheid of karakter, is deze wijn volgens de maker 'ein sehr spannender Weißburgunder'. We zien een mondvol op het etiket. Riserva staat voor het jaartje houtopvoeding. Vorberg slaat op de specifieke wijngaard die alles mee heeft: de frisse alpenwind, de vele zonuren en het mineralige terroir. 

De fles van Henri Bloem is koud open of een symfonieorkest aan geuren walst naar buiten. Geconfijt fruit, abrikoos, peer en honingmeloen zetten de bloemetjes buiten. Inderdaad spannend, en dat voor die tuttige Pinot Blanc! In de mond een volle, geconcentreerde smaak met een kruidige noot in de afdronk. Een dikke wijn die je prima nog jaren kunt bewaren. Terecht dat deze wijn op hoogte ook in Gambero Rosso's selectie hoog geëindigd is.  

Alle 'tre bicchieri'-wijnen per regio vind je hier. 
Ook handig in deze dure tijden: een overzicht met de best geteste wijnen onder de 15 euro. 

Volgens het boekje

Het is voer voor italofiele lijstjesliefhebbers: de beste Italiaanse wijnen volgens Gambero Rosso's wijnbijbel Vini d'Italia 2015 worden deze maand onthuld. De gids geeft geen sterren maar glaasjes, waarbij de beste wijnen drie glaasjes scoren. Een anticiperend overzicht van deze 'tre bicchieri'-wijnen per regio vind je hier (nog incompleet want zonder de Toscanen). Zo weten we weer wat ons te drinken staat komend jaar!

@Boedapest Wijnfestival - goed nieuws onder de zon

Als je al weer voor de vijfde keer op het Boedapest Wijnfestival komt ligt de routine op de loer. Voor je het weet ga je direct een rondje indrinken langs de favoriete 'usual suspects' en daarna op hoop van zegen aanhaken bij een niet gekende wijnmaker die een betrouwbare indruk wekt. Vergelijken ga je ook zowieso: ach die zwoele avonden van jaren geleden, terwijl het regenwater vandaag onbarmhartig over de burchtheuveltrappen klotst. 

Maar zie: we staan koud met een glas Szent Tamás Nyúlászó in handen of de zon breekt door. Ineens zit alles mee, want deze nog nooit gedronken wijn is subiet een voltreffer. Een droge Hárslevelü uit Tokaj die met een bloemig boeket vol honing en een romige smaak met perzik de gangmaker van het feest is. Ingenomen met onze nieuwe ontdekking eindigen we bij de kraam van gastland Italië met een oude bekende: Brunello!

Op de Giro

Vandaag start de Giro d'Italia. In Belfast, of all places. Twaalf jaar geleden dachten wij in Groningen nog dat we de noordelijkste start ooit zouden zijn en blijven. Wie weet starten ze volgend jaar in Reykjavik!

Bij het bekijken van de routekaart bleef mijn oog hangen bij de twaalfde etappe van Barbaresco naar Barolo. Een rit die leest als het etiket van een wijnfles. Van twee flessen eigenlijk. Het is niet de koninginnerit van de koers maar wel een koningsnummer op wijngebied. De etappe voert dwars door de vermaarde wijngaarden van Piëmont. 

Waar de koers de gevallen, inmiddels overleden held Marco Pantani eert, is deze rit een ode aan de Nebbiolodruif. Dat is beslist geen allemansvriend. Zijn uitgesproken tannines hebben wat jaren nodig om liefdevol gladgestreken te worden. Een jonge Barolo drinken is dan ook een zeldzaam onplezierige ervaring. Maar met even geduld heb je ook wat. Een Barbaresco op leeftijd is aromatisch (laurier!), vol en rijk. Een rijpe Barolo is een enorm intense wijn met complexiteit, kracht en lengte.

De renners zal het allemaal worst wezen. Die gaan vooral stevig afzien in de 42 km lange tijdrit over pittig heuvelende wegen. Mochten ze mij ooit vragen om nog zo'n wijnetappe te bedenken, dan zou ik voor de 'supertoscanen'-route gaan. Dwars door de Chianti-streek en dan langs Montepulciano, Scansano en San Gimigniano. Onderweg wordt in Bolgheri ter hoogte van het wijngoed Tenuta San Guido om de speciale premio San Guido voor klassementspunten gestreden. De finish is uiteraard in Montalcino, met een magnumfles Brunello voor de winnaar. 

Aangeprezen wijnen

Vroeger was het leven van de wijndrinker een stuk overzichtelijker. Bij een notabel beroep hoorde een wijnkelder. Zo’n lekkere muffe ruimte met dozen vol van dezelfde wijn, zodat de heer des huizes slechts over de appellation en classificatie van zijn Bordeaux of Bourgogne hoefde  na te denken. In de 21e eeuw is wijn opgepikt door handige marketingjongens die je ‘een stukje beleving onder de kurk’ willen verkopen. Niet alleen wijnzaken, webslijters en supermarkten strijden om de gunst van de drinker, maar ook in allerlei media wordt grof geschut ingezet om wijn uit alle windstreken te slijten. Zo doen in mijn Volkskrant Therèse (van Jonnie) en Astrid (van tv), de firma Wijnvoordeel en de eigen Volkskrant Wijnwinkel verwoede pogingen mij te verleiden.

Als optimistisch mens steek ik hier vaak de loftrompet over allerlei wijnen. Laat ik nu ook eens een kritische noot kraken die betrekking heeft op aangeprezen wijn. Ik proefde vlak na elkaar twee Siciliaanse flessen van Montalto, de Nero d’Avola en de blend van Sangiovese en Syrah. Beiden als  sterwijn in de supermarktwijngids opgenomen, allebei door mij aangeschaft bij Plus. Als liefhebber van Siciliaanse wijn was ik teleurgesteld. Slappe hap, zurig en vlak. Gelukkig maar, je moet die wijnschrijvers ook niet allemaal klakkeloos nadrinken.

de wijn...

...en de aanprijzer

Gisteren dronk ik met meer tevredenheid de aangeprezen wijn die ik uit de krant heb besteld. De Rosso Veronese van Il Passo di Sabina uit het gebied tussen Verona en het Gardameer. ‘Veel sappig, mondvullend, gerijpt fruit: braam en haast gedroogde pruimen. Ripasso Look-a-Like!!’, juichte de Volkskrant. Dat laatste verwijst naar de traditionele methode waarbij most in contact wordt gebracht met gedroogde druivenschillen, waardoor de Ripasso een extra concentratie meekrijgt. Zoals de illustere Amarone uit dezelfde streek. Zoveel body heeft deze Rosso niet, maar sappig en rond is 'ie zeker. Over die haast gedroogde pruimen tast ik nog in het duister, maar verder sluit ik me aan bij de aanbeveling. 

Geen grijze muis - Pinot Gris uit de Elzas

Helaas geen familie...

Als liefhebber van aromatisch wit kan je me altijd een fles uit de Elzas voor zetten. Aardig om nu weer eens een Pinot Gris te drinken. Toch een beetje een onderschatte wijn. De Gewurztraminer eist als primadonna van de Elzas de meeste aandacht op. Dan heb je nog de alomtegenwoordige Pinot Blanc: vaak een beetje suf en vlak maar desondanks (of juist daarom) nog altijd ongekend populair in de horeca. Nee, dan de Pinot Gris. Zeker geen grijze muis maar een wijn met historisch besef. Heel lang ging 'ie door voor het chique neefje van de Hongaarse Tokaj, die al in de twaalfde eeuw internationale bekendheid genoot. Een beetje wishful thinking waarschijnlijk. Niet gek gezien de zegetocht van Tokaj in Europa langs tsaren, vorstenhuizen en andere beau monde-figuren.

Waarschijnlijker is een afkomst dichter bij huis: de Bourgogne. Ook niet mis qua cachet bovendien. De verwarring over de stamboom zie je ook terug in de vele namen die de Pinot Gris versleet. Grauer Tokayer werd achtereenvolgens Tokay Gris, Tokay d‘Alsace, Tokay Pinot Gris en uiteindelijk, sinds 2007, Pinot Gris.

Wij drinken de Pinot Gris van Cave Ingersheim uit 2011, ooit op de kop getikt na een wijnproeverij in wijnrestaurant Artisan. In de neus zoet fruit, abrikozen en iets rokerigs. De smaak is vol en delicaat, waarbij het zoet van gele meloen in de afdronk mooi in evenwicht komt dankzij een fris tegengeluid. Een dijk van een aperitief dat je laat talmen om aan tafel te gaan. Maar daar doet 'ie het ook goed bij kip in roomsaus of iets Oosters. Mensen, vaker drinken die Pinot Gris!

Zomercarnaval en hormonen

Naast geestelijk vader van dit blog ben ik sinds kort ook praktiserend vader. Gelukkig drinkt Dominique al vanaf de eerste week goed door zodat ze groeit volgens het boekje - mijn door TNO ontwikkelde iGrow-app om precies te zijn. Na de feestwijn rond het kraambed ben ik de laatste weken weer voorzichtig in mijn wijnritme aan het komen. Helaas is deze heer des huizes de enige drinker. Maar in plaats van solo stoere mannelijke wijnen te ontkurken, drink ik de laatste tijd vooral veel frivool wit. Wie weet onder invloed van het vrouwenhuishouden waar ik in verkeer. 

Neem nou de Cruse Sélection Chardonnay. Een Zuid-Franse vin de pays die bij super Plus ligt voor een schappelijke 5 euro. Trek de kurk eraf en een zomercarnaval van allerlei wulps tropisch fruit danst je neus in. Op de tong zetten perzik en peer een sappige samba in. De afdronk is romig en rond als de bilpartij van een Braziliaanse paradedanseres. De elegante Furmints en Rieslings in mijn kelder spreken er schande van. Het zullen de hormonen van mijn kersverse vaderschap zijn.