Licht gekoelde Morellino

Het is een onwaarheid als een koe dat je rode wijn op kamertemperatuur moet schenken. Zo wordt veel rood in de horeca nogal eens aan de warme kant geserveerd. In onze huiskamer wijst de thermometer 25 graden aan, daar doe je wijn en drinker geen plezier mee. Tussen de 16 en 18 graden is oké maar de meeste (niet al te zware) rode wijnen kunnen ook wel een tikkie koeler. Bij de biefstuk-friet drinken we een Morellino di Scansano, 20 minuten in de ijskast en daarna de koeler in. Anders dan in Italië is deze Toscaanse wijn hier nauwelijks bekend. Dus is het mooi dat wijnhuis Cecchi, Chianti-hofleverancier bij de Appie Heijn, deze La Mora op de markt brengt.

De Morellino komt uit de buurt van het plaatsje Scansano in Zuid-Toscane, onder Grosseto. Morellino is de plaatselijke naam voor Sangiovese, de meest voorkomende druivensoort van Italië. Overal in de laars zijn uiteenlopende klonen van de Sangiovese aangeplant. Je kunt dus niet echt spreken van dé Sangiovese-wijn. Wel herken je 'em aan z'n aanwezige zuren. Daar moet je van houden. Die van La Mora zijn mooi in balans, met een mooie frisse smaak van kersen (morellen!). Een dijk van een combi met de sappige biefstuk op mijn bord.

Etna-wijn via Eliza was here

Eliza was here, de reisorganisatie waarmee we vorig jaar tot groot genoegen een week Sicilië deden, had ons uitgenodigd voor een wijnproeverij. Dus schoven we zaterdag aan de proeftafel met andere reislustige klanten. Eliza heeft een goed oog voor mooie plekjes. Wij verbleven op het uitgestrekte landgoed Tenuta San Michele, midden tussen de wijngaarden met voor het terras een azuurblauw zwembad en achter ons de stoïcijns doorrokende Etna. Deze formule noemen ze in Italië agriturismo, in dit geval opgezet door een ondernemende wijnboer die niet alleen zijn wijn laat rusten maar ook toeristen. Onder de naam Murgo produceert hij rood, wit, rosé en zelfs een mousserende Etna-wijn. 

Op de proeverij kwamen we een oude bekende tegen: de Tenuta Gelso van Murgo uit 2009. Een dijk van een rode wijn, barstensvol body, zwart fruit en specerijen. Bijzonder aan deze wijn is dat hij hoofdzakelijk bestaat uit Cabernet Sauvignon, bepaald een exoot op Sicilië. Aangevuld met een echte local: Nero d'Avola, de belangrijkste rode druif van het eiland. Na zeven andere (overigens ook heel aardige) proefwijnen was dit een prachtige finale. De vinoloog van dienst vertrouwde ons toe dat dit eigenlijk ook zijn favoriet was. En daarna bleven we nog even plakken om de restjes weg te werken.

Biologisch Duits bij Villa Augustus

Vorig weekend waren we te gast bij Villa Augustus. Dit is een sterk staaltje ondernemerschap in Dordt. De uitbaters van Hotel New York in Rotterdam zagen potentie in een verlopen waterleidingterrein aan de rand van Dordrecht. Ze hebben flink aangepakt en in 2007 was daar ineens een mondain hotel-restaurant met eigen moestuin en Italiaanse siertuin. Stralend middelpunt is de oude watertoren, een rijks-monument met kasteelachtige allure. In het restaurant van Villa Augustus wordt gekookt uit eigen biologische tuin. Ook de wijnen zijn overwegend biologisch.

Biologische wijn is helemaal in. Weg is de negatieve bijsmaak van zurige natuurwinkelbocht, al dan niet voorzien van huisvlijtig aquarel-etiket. Wat dat betreft vergelijkbaar met Duitse wijnen: ook en vogue en bevrijd van een stevig imagoprobleem (zoete moezelellende). Onze keuze was dan ook überhip: een Duitse biologische wijn, uit de Pfalz om precies te zijn. We dronken een Grauburgunder uit 2011 van het Weingut Heiner Sauer. Mooi woord, Grauburgunder, de Duitse versie  van Pinot Gris. Die komt dus niet alleen uit de Franse Elzas. Een heel hübsch glas is dit: fris, kruidig, peer & perzik. Uitstekend als aperitief maar ook een fijne begeleider van de geroerbakte zeeduivel met krab èn bij mijn gebraden eendenborst met ajo verde. 

Chileense charme

Ik drink niet zo heel vaak Chileense wijn. Maar elke keer dat ik er een drink, ben ik dik tevreden. Ik geef het toe, het is een magere statistische onderbouwing, maar volgens mij wordt er in Chili weinig slechte wijn gemaakt. Of de slechte wijn haalt de export niet, dat kan natuurlijk ook. Indomita's Gran Reserva Pinot Noir is een feestje om te drinken. Respect voor wat ze daar in Chili doen met deze Bourgogne druif. Ik proef sappig fruit van frambozen, kersen en zwarte bessen die in de volle afdronk lekker blijven nagalmen. Elegant en tegelijkertijd een houtgelagerde body waar je u tegen zegt. Lekker bij, u raadt het al, chili con carne.

Gevaarlijk lekkere wijn uit Puglia

Op tafel staat een wijn uit Puglia. Dat is het diepe zuiden van Italië, in de hak van de laars. Toen ik een jaar in Bologna woonde had ik een huisbaas die daar vandaan kwam. 'Een achterlijke boerenpummel uit Puglia', noemde mijn oude buurman hem consequent misprijzend, om daarna weer uiterst geïnteresseerd te informeren naar mijn studentenleven. Een vriendin van mijn huisgenoot kwam ook uit Puglia en die kon heel beeldend vertellen over de mooiste zandstranden daar die nog niet onder de voet gelopen waren door hordes toeristen. En bij de bakker op de hoek haalde ik bij voorkeur brood uit Puglia, pane pugliese, vanwege de krokante korst en licht zoute smaak. 

Wat verder voor Puglia pleit is de wijnproductie, die kwalitatief gezien de afgelopen decennia stevig in de lift zit. Het is al tijden een van de grootste wijn producerende regio's van Italië. De oude Grieken begonnen hier wijn te verbouwen, zo'n 800 voor Christus. Tijdens de bezetting van Italië door de Franse koninklijke troepen (we maken een sprong naar de 16e eeuw) en later door de troepen van Napoleon verdween er veel wijn naar Frankrijk. Die French connection bleef bestaan: in de 20e eeuw floreerde de bulkhandel door de grote Franse vraag naar volle, robuuste wijnen. De zondoorstoofde zuid-Italiaanse wijnen werden met flauwe Franse wijntjes vermengd om deze meer peper (dat wil zeggen body, dankzij suiker en alcohol) in hun bleke reet te geven. Volgens een wijnexpert in mijn boekenkast heeft zelfs 'de wat dun uitgevallen Bordeaux-wijn aan het Italiaanse infuus een behoorlijke kwaliteit bereikt'. Dat schijnt nog steeds te gebeuren, terwijl je in Franse supermarkten en drankzaken nauwelijks Italiaanse wijnen kunt krijgen!

 

Terug naar de wijn in mijn glas. Masseria Trajone Copertino, een DOC-wijn uit het stadje Copertino in de buurt van Lecce - dat bekend staat als het Florence van de Barok. Dit is een gevaarlijk lekkere rode wijn, met een verleidelijk zwoele smaak van rijpe zwarte kersen en bramen. Snufje specerijen, tikkeltje vanille en een volle soepele afdronk. Dit is zo'n wijn waarbij je als je niet uitkijkt ineens vier glazen verder bent. Om er bij het laatste bodempje achter te komen dat je maar één fles had liggen. De Copertino bevat een klassiek kwartet aan druivensoorten, met de voor zuid-Italië karakteristieke Negroamaro op de eerste viool (aangevuld met Malvasia, Montepulciano en Sangiovese). Dit moois wordt op de markt gebracht door wijnhuis Femar Vini, dat ook het label Epicuro in huis heeft (hun Nero d'Avola is geweldig). De lente mag op zich laten wachten, met deze wijn heb je elk moment het zonnige zuiden in huis.

Kijkend naar de Giro

De Giro d'Italia is van start gegaan. In Denemarken, maar het wordt pas serieus koersen in Italië, waar het peloton na drie dagen koukleumen gas zal geven. In een schitterende setting met steden als Verona, Bologna, Urbino en Assisi op de etappekaart. De bergen zitten vooral in de laatste week, met de koninginnerit op de enerlaatste dag (26 mei). De rit eindigt op de Passo dello Stelvio (2757 meter hoog) na 218 km met onderweg tal van ontzagwekkende beklimmingen, waaronder de gevreesde Mortirolo. Decor van de koninginnerit is de regio Trentino-Alto Adige. Laten daar nou hele aardige wijnen vandaan komen, zoals de Lagrein. 

De wijngaarden liggen op de flanken van de bergen, op terrassen. Het bewerken en oogsten van de druiven is dan ook een hele klus, waardoor de wijnen uit deze streek nooit echt goedkoop zijn. Maar wel lekker, zoals de Lagrein dus. Een blauwe druif die verwant is aan syrah en mooie volle rode wijnen oplevert. Een relatieve onbekende, deze wijn, terwijl hij gewoon bij de Jumbo verkrijgbaar is. Maar die van Henri Bloem's is lekkerder.

Verkiezingstijd

De ranglijst van de vijftig beste restaurants ter wereld is gisteren in Londen bekend gemaakt. Jaarlijks bepaalt een vakjury van honderden koks, culinair publicisten en gastronomen uit de hele wereld de rangorde. Op nummer 1 voor de derde achtereenvolgende keer Noma in Kopenhagen. Op nummer 5 de Osteria Francescana, waar ik eind vorig jaar bijzonder copieus at. Een onvergetelijke ervaring in de Champion's League van de gastronomie. 

Van een heel andere orde is de verkiezing van de beste barbecuewijn. Die werd gisteren verkozen, op een in houtskoolrook gehuld balkon in Kanaleneiland. Door ondergetekende zelf, zonder ruggespraak maar met instemming van de aanwezige drinkers. De winnaar is La Tulipe Rosé, prima aperitief maar met body genoeg voor bij het vlees.