Tip voor de thuisdrinker: slanke Negroamaro

De thuiswerker maar ook de 's avonds terugkerende noeste werker in een vitaal beroep kunnen wel een borrel gebruiken. Als tip voor de thuisdrinker vandaag de 12e Mezzo Negroamaro del Salento Varvaglione.

Waarom is dit de ideale thuisdrinkwijn? 

1. Het is een Italiaan, in Italië worden ze nog veel harder getroffen door het coronavirus dan hier. Laten we solidair zijn en zoveel mogelijk Italiaans drinken. 

2. Hij wordt netjes thuis bezorgd door de sympathieke webwijnwinkel Abels die deze wijn vorige week ook nog eens in de aanbieding zeer gunstig geprijsd had. Dat zijn feitelijk drie redenen in één. 

3. Hij is met z'n 12,5% (waarover later meer) geen directe aanslag op de weerstand en de gezondheid. Een verantwoord glas wijn dus.

Wijngaard Varvaglione, Salento bij Taranto

4. Hij is erg lekker. Nou moet je van goede huize komen om in Puglia een vieze wijn te maken, maar er zijn wel degelijk mindere flessen. Zo heb je allerlei nondescripte supermarkt-Primitivo's die op zich een prima instapper zijn voor mensen (niet perse vrouwen) die zeggen alleen van zoete witte wijn te houden. 

Maar het bijzondere aan deze Negroamaro (naast de primitivo de andere grote druif in Puglia, hak van de laars) is dat het geen dikke volle krachtpatser is met 15% op de teller. Daar zit je afgerond al snel op in deze warme contreien. Wijnmaker Cosimo Varvaglione zorgt dat de gisting precies op het juiste moment stopt zodat hij het cijfer op het etiket waar kan maken. Wat blijkt: de slanke 12e Mezzo is nog steeds zwoel, je proeft de zon, maar ook een frisheid die verrast. Want naast het bekende comfort van chocola en vanille in de mond proef ik blauwe bessen en kersen waardoor de afdronk soepel is maar met bite. De juiste keuze nu we de zware winterse kost achter ons gelaten hebben en de lentezon lonkt. In eigen tuin op het terras aan huis te schenken!

Lentewijn van oude grond: Olaszrizling

In deze bange tijden van sociale onthouding en het gemis aan wining & dining buiten de deur, krijgt de thuisdrinker en -blogger in mij de ruimte. Tenminste één lichtpuntje. Wat hebben we onder de kurk nu de lente in de lucht hangt? Olaszrizling! Ik schreef er eerder over. Het is één van de meest aangeplante druiven in Hongarije en - anders dan z'n naam doet vermoeden - geen familie van de Riesling. Rond het Balatonmeer maken ze er fraaie aromatische witte wijnen van. Bloemig en geurig, echte voorjaarswijn. Vorige week dronk ik deze biologische Rezeda van Káli-Kövek: een prachtwijn. 

De druiven wortelen in stokoude grond: prehistorische sedimenten van een verdwenen zee en vulkanische lagen zorgen voor een typisch terroir. In de neus perzik & peer – ‘florale tonen’ volgens de slijter – terwijl de smaak vol en romig is met een kruidig-fruitige afdronk. ‘Mineralen!’, noteerde ik nog maar er zijn kenners die dat gezwets vinden. Onder wie waarschijnlijk wijnmaker Gyula Szabó. 

Wijnmaker Gyula Szabó

Deze wijnmaker is een kleurrijke figuur, volgens de paar Engelstalige wijnzaken die zijn wijnen verkopen. De man wordt neergezet als ‘an imposing figure somewhere between a rugby player and barbarian warrior’. In het proeflokaal klinkt Iron Maiden uit de speakers. Zo'n man van wie je verwacht dat ie met eigen handen varkens slacht, daar worst van draait en die dan grof snijdt op de proeftafel van ruw eikenhout door hem zelf gehakt, gezaagd en in elkaar gezet. We hebben een beeld nu, in het echt (zie foto hiernaast) blijkt het alleszins mee te vallen.