Riesling in de buurthuiskamer van Breda-Noord

Getipt door Iens nemen we plaats op het terras van Smaak & Beleving in Breda-Noord. De eigenaar is een multitasker: zijn zaak is zowel restaurant, delicatessenzaak als kookwinkel. Daarnaast doet 'ie als traiteur aan catering. Het terras doet ook dienst als buurthuiskamer. Uit de begroetingen blijkt dat diverse omwonenden uit 'de gezelligste buurt van Breda' even langswippen voor een glas wijn. Dat komt zeker en vast door het aanstekelijke enthousiasme van de eigenaar. Als een olijke oom ontfermt hij zich over de gasten. Grapje hier, kwinkslag daar. Overal blijft hij even staan met een fles en glazen in zijn handen. 'Deze moet je even proeven. Daar ga je blij van worden bij de mosselen.'

Mijn eerste glas prosecco krijg ik nog van het jonge meisje uit de bediening (die alle vragen subiet doorspeelt naar de oom), daarna wend ik me direct tot de man. Bij het voorgerecht van het duo eendenconfit en eendenborst heeft hij een puik advies. Ik had hem bij de buurtafel de Grauburgunder horen aanprijzen - da's Pinot Gris inderdaad auf Deutsch - maar voor mij heeft hij iets anders in petto. Ik krijg twee glazen voor mijn neus: één met de Grauburgunder, de ander met Riesling. 'Deze heeft genoeg zoetheid om de dressing van framboos en balsamico aan te kunnen', wijst hij naar de Riesling.   

Beide wijnen zijn van wijngoed Dr Wehrheim uit de Pfalz. Deze Duitse regio is de grootste Riesling-producent ter wereld. Dr Wehrheim (wat is dat toch met Duitsers en dokters? ik moet aan Dr Oetker denken) produceert biologisch. Ik vind Rieslings altijd een feest om te drinken. Weinig witte wijnen hebben zoveel in huis - zeker de Rijnrieslings. Mijn Riesling geurt naar fris fruit als citrus en appel. De smaak is heel zuiver. De zuren zijn in elegante harmonie met de zoetheid van rijp fruit. Niets ten nadele van de Grauburgunder. Maar Riesling rules!

Vossenstaart

Er was een tijd dat je de vossenstaarten bij bosjes aan binnenspiegels in auto's zag bungelen. Vervolgens hebben de dobbelstenen en daarna de stinkende plastic kerstboom (met arbre magique opdruk) de staart definitief de das om gedaan. Hoe ik hierop kom? Door een webadvertentie van Het ItaliëPunt.  

 

En zo behandelen we vandaag in de categorie vreemde snuiters de vossenstaart. Uiteraard een Italiaan. Geen land dat zo'n diversiteit aan streekeigen druiven heeft. De Coda di Volpe, oftewel vossenstaart in het Nederlands, is een zuiderling uit Campania. In deze streek maken ze al zo'n vierduizend jaar wijn sinds de oude Grieken ermee begonnen. Streekdruiven als de Aglianico en de Greco (what's in a name) gaan nog terug naar die periode. Onzeker is of de vossenstaart ook al in de oudheid aangeplant stond. Feit is dat 'ie nu wel zijn eigen DOC-zone ten noordoosten van Napoli heeft. Uit die contreien heeft het Italiëpunt de Bianco di Bellona van Tenuta Cavalier Pepe in z'n 14e eeuwse wijnkelder liggen. 
 
Die moest ik proeven. Voor bijna tien euri best aan de prijs voor een witte wijn uit deze streek. Maar z'n geld dubbel en dwars waard vind ik. We noteren ananas in de neus. Ik doe het niet vaak maar nu moet ik er toch echt even wat jargon ingooien: het mondgevoel is lactisch en filmend. Delicate dame met pit deze Bellona ('grote knapperd' vrij vertaald). Met frisse kruisbessen in de smaak en een mooie mineralige afdronk. Zelf prijst het wijnhuis de persistenza romantica, de 'lange romantische finale'. Wie had dat gedacht van de vossenstaart.

Spaanse terraswijn bij Pollevie

Wat is nou de ideale terraswijn? Je kunt er dubbeldikke zomertijdschriften mee vullen. Je kunt ook empirisch onderzoek bedrijven. Aldus strijken we neer op het leukste pleintje van Den Bosch bij wijnbar Pollevie. Op de wijnkaart staan acht witte wijnen per glas. Kiezen is hier geen kattenpis. 

 

Een beetje op de bonnefooi valt de keus op de Alma de Blanco van Pazo do Mar. Spanje: ook weer eens leuk. Galicië om precies te zijn, het uiterste noordwesten vlak boven Portugal. Geperst uit de trots van de regio, de Godello druif. Laat die nou bekend staan om z'n aromatische finesses. In het glas ruik ik een bescheiden bloemetje en een vleugje peer. In de smaak zit fris perzikachtig fruit. Lekker strak ook - en 'mineralig' maar dan praat ik de bediening na. Als ze had gezegd dat 'ie een beetje naar boenwas ruikt, had ik het waarschijnlijk ook beaamd. Ik ben een beïnvloedbare proever dus een groot vinoloog zal ik wel nooit worden.

 

Maar om terug te komen op de openingsvraag: de ideale terraswijn is wat mij betreft vooral fris, fruitig en niet te dik in de alcohol (want doordrinkbaar). Check. Deze Alma de Blanco past helemaal in dat profiel.