Het ItaliëPunt in Den Bosch houdt ermee op. De naar eigen zeggen 'grootste en leukste Italië-winkel van de lage landen' geeft de pipa aan Martino, om het maar eens op hun manier te zeggen. Alles moet weg, ook de wijnen. En zo was ik vandaag bij de allerlaatste wijnproeverij van het ItaliëPunt in hun veertiende eeuwse gewelvenkelder. Van een bedrukte stemming was geen sprake. De sfeer zat er bij mij meteen in toen wijnimporteur Manlio Velli over zijn liefde voor Brunello begon. We hadden er uren over door kunnen praten maar er moest gedronken en geproefd worden.
Het meest verrast was ik door de Carmenère Più van wijnhuis Inama. Più (meer) omdat er nog meer in zit dan alleen Carmenère, namelijk een mindere hoeveelheid Merlot. De wijngaarden liggen in de noordelijke streek Veneto, onder Vicenza - de stad bekend van het door Palladio ontworpen Renaissance-theater.
Carmenère? Dat is toch een ras-Chileen? Zo kennen we hem nu wel, een veelal voordelige krachtpatser die hier steeds meer gedronken wordt. Maar de roots van dit Chileense succesnummer liggen in de Bordeaux. In die streek
is de druif verdrongen na een verwoestende ongedierteplaag en overzee meegenomen door Franse emigranten in de
negentiende eeuw. Italiaanse seizoensarbeiders namen er ook wat van mee naar Noord-Italië. Daar dachten ze eerst dat ze met Cabernet Franc van doen hadden. De kunst was om de al te opzichtige vegetale geuren (groene paprika!) weg te poetsen. Daar zijn ze bij Inama - van origine overigens vooral sterk in de witte Soave Classico - goed in geslaagd. De grote broer van de Più die ik dronk, de 100% Carmenère Oratorio di San Lorenzo Riserva, is niet voor niets in de toplijst van de Gambero Rosso terecht gekomen.
De Più vraagt om meer dan een proefbodempje. Hij heeft een vol palet met geuren van bramen en cacao. In de smaak proef je dat 'ie (Frans eiken)hout heeft gezien. Soepel, sappig met in de afdronk specerijen en pure chocola. Più voor mij per favore en laat ons met respect proosten op het non più van het ItaliëPunt.
