Portugees potlood

'Wanneer heb je voor het laatst een potlood doorgebeten?', vroeg de jongen van de bediening in wijnbar Bottles & Bites. Hij keek er ernstig genoeg bij om geen ironie te vermoeden. 'Tja, da's weer even geleden', antwoordde ik. Vervolgens stak hij een verhaal af over de fijne mineraliteit van grafiet die deze Portugese wijn zo uitgesproken maakte. In mijn top 3 'verrassende openingszinnen van sommeliers' kwam deze vraag als alarmschijf binnen denderen.

 

Ik had die Portugees ook niet zelf bedacht. Een Australische Shiraz had ik uit de wijnkaart uitverkozen, om mezelf een keer uit het bekende warme bad van Italiaans rood te duwen. Maar die was onvindbaar dus had de jongen van de bediening pro-actief een Portugese blend van Syrah, Cabernet Sauvignon en een obscure Portugese druif opgeduikeld. Potloodgruis was net iets te ver uit mijn comfortzone; niet direct een aanbeveling op maat.

De geur was onmiskenbaar Syrah met een kruidige zwoelheid, snufje tabak en een pepertje. Maar de smaak was toch net een tikkie te hoekig. Weerbarstig, zou Onno Kleyn waarschijnlijk zeggen. Iets te nadrukkelijk plakkend in de wangen bovendien, als een lauwe tortilla die je van je gehemelte moet schrapen. Niet mijn cup of tea. Volgende keer maar weer gewoon vragen naar de bekende weg. Een potlood tussen je tanden is sowieso niet meer van deze tijd.