@NY: Bill's wijn en burger

Het laatste avondmaal in New York eten we in de hippe wijk  Meatpacking District. We laten Italiaanse designzaken en luxe Franse bistro's links liggen en kiezen voor the all American thing: Bill's Bar and Burger. Op lokale foodblogs worden Bill's burgers de hemel in geprezen: 'phenomenal!'. Bill runt een sfeervol bruin eetcafé met basketbal op grote tv-schermen. Hij heeft een aantal streekbieren op de tap en wijn uit California. Amerikaanse wijn is schaars in deze buurt; de winebars schenken hoofdzakelijk Franse en Italiaanse wijnen waar snobs gretig teveel voor betalen.

Bij Bill drinken we de Healdsburg Ranches Cabernet Sauvignon 2009. Een volle warme wijn die naar bramen geurt en een klein pepertje in de afdronk heeft. Met net zo'n sappige body als de burger: wat mij betreft de beste burger in town! 

@NY: Coppola presents

Chardonnay en Sauvignon Blanc zijn de populairste druiven hier voor witte wijnen. Maar daar heeft Godfather-regisseur Francis Ford Coppola geen boodschap aan. Hij produceert een Pinot Grigio, een hommage aan zijn Italiaanse roots. Het etiket leest als een filmaffiche, maar de slijter bezwoer dat het geen gimmick is: 'try it, it's good'. Helemaal waar, prima wijn. Aromatisch, zacht, een wijn met Italiaanse trekken. Wijn maken kan hij, nu maar weer eens een goeie film!

@NY: in de schaduw van het Guggenheim Museum

Na een frisse dag is het vandaag warm en zonnig. Geen weer om in een museum rond te struinen. Zelfs niet als dat museum Guggenheim heet. Wel even langsgelopen op weg naar Central Park. In plaats van aan de kunst gaan we aan de drank. The Wright, het restaurant-café van het Guggenheim Museum, heeft namelijk een wijnkaart die net zo inspirerend is als de kunstcollectie. Drink local is mijn adagium en dus drink ik een Riesling uit New York. Crisp dry met een vleugje limoen in de afdronk. Een mooie zuivere wijn die lekker fris in de wangen hangt. Volwaardig Riesling-raffinement. In het andere glas een Sonoma-Cutrer Chardonnay van Russian River Ranches, uit California. Het favoriete wijnhuis van de barman, gunstig gelegen aan de zeekust. Met een subtiele neus, slightly oaky dus geen vanille-bom. De smaak is mooi in balans: romig, zuivelig, fris en met een hint van caramel. De afdronk blijft lekker lang hangen. Ook een toppertje. En daarna op een drafje naar Central Park, languit in de zon liggen met een grote grijns op ons gezicht.

@NY: Mexicaans bier bij de burrito

Voor de lunch belanden we in een piepklein Mexicaans eethuisje. Weer eens wat anders dan burgers: burrito's! Daarbij drinken we - omdat het zo'n goeie combi is - bier. Corona kennen we al, de uitbater raadt Modelo aan. Ook Mexicaans, ook lekker. Buiten valt een lichte lentebui, binnen is het hoogzomer dankzij de stemmige muziek: uptempo latino-polka's en Tex-Mex.

@NY: Merlot & Merlot

Je hebt Merlot...

...en Merlot!

Je hebt Merlot en Merlot. De eerste vonden we bij de buurtsuper. Het was de enige wijn die ze verkochten. Geen wine maar wine product bleek bij nadere bestudering van het etiket. Toen hadden we al geproefd dat er iets niet klopte. Te licht van kleur, te zoet, bah! Wat blijkt? Supermarkten in de VS mogen alleen alcohol tot maximaal 6% verkopen. Voor the real thing moet je bij gespecialiseerde wine & liquor stores zijn. Daar komt - op voorspraak van de enthousiast adviserende slijter - de tweede Merlot van de avond vandaan. Een echte wijn en een fraaie, uit California. Mooie frisse zuren, een volle ronde smaak met een spoortje vanille, afgerond met een klein pepertje in de afdronk. Miles weet niet wat 'ie mist!

@NY: Earl grey in plaats van prosecco

Geen wolkje aan de lucht boven Central Park

De zon schijnt en er is geen wolkje aan de lucht. Maar er waait een snijdende kille wind. Dus zijn we blij als we even kunnen opwarmen in een paviljoen in Central Park. En hoewel er biologische prosecco op de kaart staat drinken we organische earl grey thee. Met uitstekend gebak, dat dan weer wel.

Uitstekend gebak, dat dan weer wel

@NY: Franse stijl in Brooklyn

We dineren in Bar Tabac in Brooklyn, vlakbij ons appartement. Een knusse Franse bistro, bediening met authentiek Frans accent en een leuke kaart: zowel de gerechten als de wijnen. Wat te denken van confit de canard met een lekkere Pinot Noir uit de Beaujolais?

@NY: met een exclusief uitzicht

We lunchen met een glas Pinot Grigio bij pizzeria Ignazio. En met een spectaculair uitzicht op Manhattan en de Brooklyn Bridge.

Up in the air

Aan boord van vlucht B767 naar New York komt het karretje voorbij met de steward. Wat zou er voor sap in die kleurige pakken zitten? Verdomd, het is wijn! Produit de France staat er in zwierige letters op. Chardonnay en Merlot. Maar volgens de steward komt de wijn uit de VS. 'Only back home they put wine in paper boxes', zegt 'ie grijnzend. Wit is wijn om snel te vergeten, rood is niet onaardig. En in stijl geserveerd: in een plastic cola-glas!

Ten afscheid

Deze kreeg ik ook: de bijbel voor
Italiaanse wijnen!

Partir, c'est mourir un peu zeggen ze in Frankrijk. Et boire beaucoup, voeg ik daar aan toe. Er is een nieuwe baan dus had ik gisteren een afscheidsborrel. Het was een warm bad met mooie woorden, goede herinneringen en: veel flessen wijn! 

@Solo: eigenlijk geen ruimte meer...

...Maar ja: wie laat dit nou liggen bij de koffie? 

Huisgemaakte bonbons met Noordafrikaanse specerijen

@Solo: driemaal dessert

Tarte tatin van ananas, gorgonzola en salade van rucola

Dessertamuse van hangop,
lobbig geslagen room en karamel

Gesuikerde groenten met Noord-Afrikaanse specerijen, kataifi en sorbet
van yoghurt-munt

Geen diner zonder dessert en we kregen er zelfs drie. Met daarbij ook nog eens twee uitstekende dessertwijnen. Allereerst de Passito Pantelleria van Pellegrino. De juiste keuze qua smaak maar ook geografisch gezien: het Italiaanse eilandje Pantelleria ligt dichter bij Tunesië dan bij Sicilië. Heerlijk zoet met de smaak van honing en gedroogde vijgen. 

En dan verlaat het pièce de résistance van de chef de keuken: gesuikerde groenten. Groenten?? Jazeker, zo wordt ons aan tafel toegelicht: rode biet, wortel, bleekselderij, truffelaardappel, zwarte olijven. De groenten zijn in eigen kookvocht gesuikerd en smaken heerlijk zacht en zoet. Zonder verhaal  had je dit nooit als groenten herkend. Erop ligt kataifi, zoet gebak van draadjesdeeg. En daarboven op een romige klets yoghurt-munt-sorbetijs. Fantastisch dessert, een superieur sluitstuk van het menu. En gelukkig blijft de sommelier ook scherp tot het eind. Hij serveert hierbij een  Riesling Auslese van Karl Pfaffmann 2009. Uit de Duitse wijnstreek Pfalz, het grootste Rieslinggebied ter wereld. De finesse van de Riesling komt hier optimaal naar voren: de wijn is zoet, maar met subtiele zuren die de zaak mooi in balans houden. Na zoete rozijnen proef ik in de fruitige afdronk de frisse smaak van ijsthee

@Solo: waanzinnig lekkere kalfswang

Schotje van warme yoghurt met
sinaasappel-pompoensorbet,
pompoenpitten en muntolie

Gebakken kalfswang met knolselderijmousseline,
paddestoelen, miniprei, knoflooksaus en truffel

Mochten we, rozig geworden door de wijn, na de geinige spoom een beetje indutten dan is daar prompt deze culinaire mokerslag om ons bij de les te houden. De krokant gebakken kalfswang doet ons kreunen van genot. Hier wordt de hoogmis voor de vleeseter opgedragen. Krokant als crème brûlée van buiten, zacht en mals van binnen als de vulling van een chocotoff. Bij deze gang verschijnt de enige rode wijn van de avond: een Pinot Noir. Hij lijkt wat zurig, maar misschien komt dat door alle zoete smaken die zowel bord als glas tot dan toe domineerden. 

@Solo: verleidelijk zoete inval

Marokkaans pasteitje met gestoofde kip en specerijen,
pompoencrème, kaneelolie en kardemomsuiker

Lauwwarme coquille met mango, tomaat en noilly prat 

Rond de kort aangezette coquille schuimt de Noilly Prat er lustig op los. Noilly Prat is een droge vermout zonder een spoortje (rest)suiker. Perfect gecast bij het licht zoetige van de coquilles en de mangostukjes (met dragon!). Ongelooflijk lekker. Erbij drinken we uit de Languedoc La Fleur Blanche van het Franse biologische wijnhuis Mas des Agrunelles. Naast Chardonnay zit er Roussanne in, een druif die bekend staat als zeer aromatisch. Dat verklaart de geuren van bloemen, abrikoos en honing. Een pareltje deze wijn, mijn favoriet van de avond. Bij het zoete kippenpasteitje drinken we vervolgens een Chenin Blanc ‘Old Vine’ van Bellingham uit Zuid-Afrika. Stevige kost met 14,5% alcohol. De kenmerkende vanillegeur van een eiken opvoeding maar ook meloen en tropische vruchten.

@Solo: openingsvoltreffers

Amuse van vlierbloesemcrème
en –sorbetijs met gerookte
paling en basilicumolie

Dungesneden tonijn met citrus, tomaat, koriander,
gebakken inktvisje, eendenlever en schuim van sereh

De eerste twee gangen alleen al hadden de avond goedgemaakt. Wat een explosie aan smaken! En geen spielerei met gekunstelde fratsen, maar alles in dienst van de smaak. Woorden schieten hier tekort. De sensatie van de romige vlierbloesemcrème met het zout van de paling, het lauwwarme met het koud van de sorbet. Tja. Je moet het proeven. En dan de tonijn: wat een compositie, geen ingrediënt misplaatst, een geniale vondst. Het eerste glas wijn uit het bijpassend arrangement komt op tafel. Een Viñaredo Godello 2010 uit Galicië, de noordwestelijke uithoek van Spanje. Fris met groene appels in de dronk en een romig randje dat prachtig samenging met het vet van de tonijn en de eendenlever.

@Solo: met aperitief in afwachting van de klassiekers

Vol verwachting kozen we voor het menu ‘klassiekers’, dat ons de hoogtepunten van de afgelopen vijf jaar voorspiegelde. ‘Een reis door de tijd in de keuken van El Harouchi.’ Bijna vier uur lang zaten we op het puntje van onze stoel. Meesterlijk. Verslag van de keuken van Duizend-en-één-nacht in negen bedrijven.

Het feest begon al bij het aperitief: een glas champagne van Le Brun-Servenay, een Brut Réserve. Knisperend droog met een vleugje citrus. Lekkerrrrr.

Naar ster-restaurant Solo

We hebben wat te vieren en dat doen we vanavond aan tafel in restaurant Solo. Deze plek stond al langer op mijn culi-verlanglijstje. De belangstelling begon met een artikel in de NRC, jaren terug, over Solo's chef Mohamed El Harouchi. Een mooi verhaal. De eerste Marokkaan met een Michelinster in Nederland, begonnen met afwassen en het bakken van uitsmijters. Vervolgens mocht hij meedraaien in de keukens van grote chefs, onder andere bij Cees Helder van Parkheuvel. Dat is een grote meneer: de eerste chef in Nederland met drie Michelinsterren. 
Ik heb nog even de Michelingids ingezien. Geen bloemrijke volzinnen in het rode boekje, de puntige beschrijving volstaat met het volgende. "Restaurant bij de klokkentoren. Warme ambiance met amusante, exotische fantasieën. Moderne kookstijl met subtiele invloeden uit de Maghreb. Sfeerverlichting en wereldmuziek." 
Alles leuk en aardig, maar aan die warme lichtgloed en wereldse klanken heeft El Harouchi zijn ster natuurlijk niet te danken. Hij wordt geroemd om zijn bijzondere toepassing van kruiden en uitgesproken smaken. De chef is, net als wij, gek van vlierbloesem. Helaas staat de meester zelf al weer een paar maanden niet meer in de keuken vanwege een ernstig verkeersongeluk. Maar zijn stempel op kaart en keuken is genoeg reden om naar Gorinchem af te reizen. En winewise zit het ook wel goed: de beste witte huiswijn van Nederland schenken ze hier, oordeelde een vakjury in 2011.

Hieronder een filmpje met een kijkje in de keuken en de chef aan het woord in een nogal tuttig interview.

Guido Drinkt

Sir Cliff is de kwaadste niet

Na de succesvolle introductie van de Guido Drinkt-bodywarmer (met gepolsterde borstvakjes voor 2 flûtes, binnenzak met heupflacon en in de voering ingenaaide wijnjarenwaarderingstabel van Brunello, Bordeaux en Bourgogne) en de scheurkalender (vol wijnmoppen, wijnspreuken en ongevraagd wijnadvies) was het een logische vervolgstap: de Guido Drinkt-wijn. Het was even stevig onderhandelen met Sir Cliff omdat 's mans gebruinde gelaat op het etiket voorkomt. Maar Sir Cliff is de kwaadste niet, hij bleek zelfs een eigen wijngaard te bezitten in Portugal en dat schept een band. Afijn, binnenkort verkrijgbaar bij de betere slijter. En voor de zomer kom ik nog met een lichte, aantrekkelijk geprijsde wijn voor alle dagen. Guido Drinkt Door gaat 'ie heten. 

Met de lente in de lucht

Er zat ineens zo maar lente in de lucht. Dus schoof de wijnkeuze op naar het frivolere segment. En stond ik voor ik het wist met een Chenin Viognier uit Zuid-Afrika in mijn handen. Viognier is de bloemigste druif die ik ken, die Chenin Blanc is er met z'n frisse zuren om de zaak een beetje in balans te brengen. Zuydpunt staat er in sierlijke letters op de fles. Inderdaad van het zuidelijkste punt, het gebied rondom Kaap de Goede Hoop. ‘Kaap de Goede Koop' hoor je wel eens. Het zijn vaak (erg) goedkope wijnen en dat verklaart het grote succes van Zuidafrikaanse wijn - na Frankrijk het populairste wijnland - in Nederland. Daar mag ik graag een beetje schamper over doen, maar deze Zuydpunt is wel degelijk een goede koop (van de Supercoop overigens). Een overweldigend boeket springt je tegemoet als je de fles opentrekt. Zwoel, vol van tropisch fruit: banaan, mango, ananas en ook iets zuiveligs. De smaak tapt uit een ander vaatje, het zoete van de neus is hier nergens te bekennen. Fris, fruitig en 100% droog. Met een afdronk die nog een beetje kruidig natintelt. Ik bedacht dat deze wijn heel lekker zou zijn met garnalencocktail (die ik natuurlijk niet in huis had) maar ook gewoon als aperitief.

Welkom Brunello!

Terwijl ik nog aan het bijkomen was van de carnaval vond twee weken geleden in Montalcino het jaarlijkse evenement Benvenuto Brunello plaats. Een feestje rond de presentatie van de nieuwe lichting: 'Welkom Brunello'. Brunello di Montalcino mag op z'n vroegst het vijfde jaar na de oogst op de markt gebracht worden. Na jaren vatrijping waren ze er klaar voor: de Brunello uit 2007, de Riserva uit 2006 en de Rosso di Montalcino uit 2010. Alle drie topjaren, bekroond met een 5-sterrenwaardering. Dat is de maximumscore die het beoordelend comité jaarlijks kan uitdelen. Deze tripel is uitzonderlijk, de promotiemachine ronkte over een "15-sterrenevenement". 

Begin van de klim naar Montalcino

Wat had ik daar graag rond willen lopen, als toegewijd lid van de Brunello-fanclub. Ik ben ooit, jaren terug, op een brakke mountainbike met rammelende versnellingen tegen de heuvel van Montalcino opgefietst. Daar aangekomen dik geluncht (papardelle met wildsaus in mijn herinnering) met een glas Rosso di Montalcino. Meer durfde ik niet te drinken uit angst dat de wijn in de benen zou zakken. Ik moest namelijk nog dik 20 kilometer terug fietsen naar de camping. Dat ene glas wijn en die lunch waren de fietstocht - inclusief smerige kuitenbijters, veel vals plat en muren van klimmen - dubbel en dwars waard. 

Naar New York

Eind maart gaan we een week naar New York. Echt iets om naar uit te kijken en mezelf nu al de vraag te stellen: wat ga ik daar drinken? Misschien de favoriete wijn van Miles uit de film Sideways: Pinot Noir uit Santa Barbara, California. Eerder ontdekte ik dat in Amerika wereldwijd het meest wijn gedronken wordt, dus ik zal in goed gezelschap zijn.

Wijngaard in New York City

In het cosmopolitische New York kun je wijnen uit de hele wereld drinken in fancy winebars. Maar stad & staat produceren ook eigen wijnen. Het is een van de oudste wijnstreken van de Verenigde Staten. In de zeventiende eeuw plantten Nederlandse kolonisten druivenstokken waar nu Manhattan is. Die Europese druiven legden al snel het loodje en latere aanplantingen werden gedaan met inheemse druivensoorten. New York State is met ongeveer 12.000 ha aan wijngaarden na Californië de belangrijkste wijnproducerende staat van Amerika. Daar zitten Chardonnays en Pinot Noirs bij maar ook Amerikaanse druiven met klinkende namen als Catawba, Delaware, Niagara en Elvira.