Swingend in Quartier Latin

Er staat dit weekend een aardig stukje in de zomerbijlage van de Volkskrant dat een poging doet de Franse volksaard te verklaren. 'Parijs bestaat eigenlijk uit duizenden tegen elkaar aan geplakte dorpjes', zo stelt de journalist die er zes jaar correspondent was. Volgens mij is dat de onweerstaanbare charme van de stad: de cocktail van het gemoedelijke kleinschalige buurtgevoel met een forse scheut grootstedelijke grandeur.

Een dikke maand geleden maakte ik ook even deel uit van dat Parijse dubbelleven. Ik bracht een middag door rond een petieterig pleintje midden in het Quartier Latin. Na een café au lait in een koffiebar dronk ik een glas Beaujolais aan de toog. De wijn was beter dan de koffie maar het echte hoogtepunt van die middag was de muziek, aan hetzelfde pleintje opgediend in boutique CrocoJazz. 

In deze pijpenla-platenzaak maakte ik kennis met de hevig swingende jazz van Mike Cuozzo. In gebroken Engels met sappig Frans accent maakte de eigenaar mij duidelijk dat ik naar een van de twee enige platen luisterde die Cuozzo als tenorsaxofonist opnam. Ik kocht de cd met beide platen erop. Cuozzo speelt met het Costa-Burke Trio: Eddie 'the bear' Costa op piano en Vinnie Burke pompend en stuwend op de bas. Het was midden jaren vijftig en Cuozzo was pas dertig maar vond het mooi geweest. Aparte vogel. Hoor hem eens laidback blazen. Alsof hij op een Parijse binnenplaats een beetje voor zich uit staat te spelen.

Weißburgunder volgens het rode boekje

In Süd-Tirol zijn niet alleen de bergen top maar ook de gastronomie. De meeste sterrenrestaurants van Italië vind je in deze kleine regio in het hoge noorden. Geen sinecure als je in de Serie A speelt met culinaire zwaargewichten als Piemonte en Toscane. Ook de wijnen scoren goed. Het Italiaanse rode boekje, de Gambero Rosso, is vol lof over wijn uit Südtirol. In Merano dronk ik een witte wijn die de maximale score van drie glaasjes kreeg. Gek genoeg is dat een Pinot Blanc, die hier heel mooi Weißburgunder heet (of Pinot Bianco). Ik vind het altijd een beetje een laffe  wijn die Pinot Blanc. Type fletse slobberwijn van dertien in een dozijn die op de bedrijfsborrel niemand voor het hoofd stoot.

Maar flets is de 'Sirmian' 2011 Weißburgunder van Nals Margreid zeker niet. Alhoewel de neus weinig indruk maakt, verrast de volle smaak met groene appel en perziken. Een tikkie fris, een zuurtje en een zuiveltje smelten soepeltjes samen in een kruidige afdronk. Prima wijn, maar een topnotering in de nationale wijngids vind ik dan weer teveel eer. 

Lijstjes zijn leuk maar er valt een hoop op af te dingen. Daarom ben ik ook gestopt met Vivino. Een rapportcijfer tussen de 1 en de 4 geven aan elke wijn? Je kunt er weinig mee. Voor je het weet zit je alle aardige wijnen 3 sterren te geven. Dat was deze Sirmian dus ook geworden. Het wachten is op een creatievere app. Bijvoorbeeld een met een breed scala aan trefwoorden voor geur en smaak. Van pis en vis tot alpenweidegras en moerbeienconfituur.