November en december zijn goede maanden voor de wijndrinker, proeverijen zijn aan de orde van de dag. Gisteren stonden er 87 open flessen op tafel bij de najaarsproeverij van Michel van Tuil. In de proeflijst raadde Michel aan om selectief te proeven: 'wetenschappelijk is vastgesteld, dat na het proeven van 20 à 25 wijnen het beoordelingsvermogen terugloopt'. Een verstandig advies. Altijd leuk om vol verwachting de nummers te omcirkelen die ertoe doen, via mousserend naar wit en rood. Met een overdaad aan Frans en Italiaans, maar die zijn dan ook terecht het meest vertegenwoordigd. Om dan na een twintigtal wijnen te concluderen dat mijn favoriet de laatst geproefde wijn is, de enige geproefde Chileen aan tafel: de Grey Carmenère van Ventisquero.
In de proefbeschrijving staat: 'deze wijn maakt indruk', en dat doet 'ie zeker. Een dijk van een aroma stijgt uit het proefglas op met cacao, bramen en iets rokerigs. Vol, warm en robuust is de smaak waarin ik zwarte bessen, chocola en specerijen proef. Met een afdronk om in te lijsten, waardoor ik toch nog maar eens bijschenk.
Eenmaal thuis wil ik meer weten van deze wijn. De Grey wijnen van Ventisquero worden gemaakt van de beste handgeplukte druiven. In deze serie hebben ze ook Syrah, Cabernet Sauvignon, Merlot en Chardonnay. Allemaal klassieke Franse druivenrassen. Maar nu de Carmenère: dat blijkt een vergeten Frans druivenras uit de Bordeaux. In die streek is hij verdrongen door de Cabernet Sauvignon, Merlot en Cabernet Franc na een verwoestende ongedierteplaag. Franse emigranten die zich in de negentiende eeuw in Chili vestigden, brachten de wijnstokken mee. De Carmenère doet het bijzonder goed in Chili. Hij heeft er geen last van vocht of kou. Een beetje een mooi-weer-druif dus, voorgoed los gezongen van de Franse kalk, kiezel en klei.
