Jaloers

Je zult mij niet horen zeggen dat alles wat uit Italië komt geweldig is, maar het land grossiert wel in heel veel moois. De Vespa bijvoorbeeld, ik mag er graag naar kijken en nog liever op rijden. Tussen mijn 16^e en 18^e was ik de trotse eigenaar van een brandweerrode Vespa Si. Deze vloog helaas in de fik en in mijn studentenbestaan paste geen scooter. Jaren later heb ik nog wel eens een motorscooter gehuurd: lekker hangen in de bochten van het heuvelland rond het wijndorp Soave.

Dit gezegd hebbende zal het geen verbazing wekken dat ik behoorlijk jaloers ben op Gianfranco Cammarata. Hieronder de trailer van zijn tourtocht op de Vespa door heel Sicilië, meer dan 3000 km langs 56 wijnhuizen. 

Twee keer Bordeaux op tweede kerstdag

Met dank aan Marc en diens werkgever drinken we uit zijn kerstpakket de Château la Fleur Mangot 2008. Deze Saint-Émilion Grand Cru had nog wat jaartjes kunnen liggen maar is nu toch mooi op dronk. Een robuuste, evenwichtige wijn die het goed doet met de carpaccio van wild zwijn en helemaal op zijn plaats is bij de sterke wildsmaak van de houtduif. Saint-Émilion is het hart van de Bordeaux en het oudste wijngebied van de streek. Hier komen de meest volle wijnen van het Bordeaux gebied vandaan.  

Vlakbij Saint-Émilion vinden we de excentrieke wijnmaker Ilja Gort in zijn 13e eeuwse wijnkasteel. Van zijn Château la Tulipe de la Garde drinken we La Tulipe Blanc, een 100% Sauvignon Blanc. Al vaak gedronken maar hij blijft lekker, deze frisse en sappige wijn met stuivend citrus in de neus en groene appels in de smaak. Een perfecte pas de deux met de kabeljauw. 

Corbières met Kerst

Op eerste kerstdag is het de Corbières die de show steelt: een romige rode wijn met de kenmerkende fruitigheid en kruidigheid van grenache en syrah-druiven. Deze jongeling uit 2010 heeft voldoende body om de hertenstoof te bolwerken. Al eerder berichtte ik over een prachtige Corbières van de Rothschildjes: een streek om in de gaten te houden. Het moet een ruig, uitgestrekt en zonovergoten gebied zijn met geurige velden vol lavendel, tijm en rozemarijn. Geen wonder dus dat wild een natuurlijke bondgenoot is. 

Tijdens de feestdagen

De kerstdagen zijn letterlijk feestdagen voor de wijndrinker. Drie avonden (met kerstavond op 24 december erbij) pieken met topwijnen. Een voorlopige tussenstand.

Op kerstavond moet je er altijd even inkomen. Het gestreste boodschappen doen te midden van een opgefokte meute zit nog in de benen en dat ene ingewikkelde gerecht dat nog voorbereid moet worden zit in het hoofd. Ter ontspanning schenken we een Crémant de Bourgogne waarmee de feeststemming bruisend opborrelt.

Ook aan tafel schuimt onze Crémant vrolijk door bij de antipasti en het voorgerecht met coquilles. Bij de biefstuk van wild zwijn drinken we een Primitivo uit het diepe zuiden van Italië: Puglia, de hak van de laars. Hij heeft veel zon gehad en dat proef je: een hoog suikergehalte, krachtig en robuust, met een smaak van bramen en rozijnen. 
So far so good! 

De beste Italiaanse wijnen volgens de Gambero Rosso

De Gambero Rosso is de Michelingids van Italië. De beschrijvingen van eetgelegenheden (restaurants maar ook trattoria’s, osteria’s en pizzeria’s) zijn - heel Italiaans - wat bloemrijker en de keuzes wat grilliger dan die van de Franse bandenfirma. Ze brengen ook elk jaar een wijngids uit, het lijvige Vini d’Italia. Onlangs verscheen de 25e editie die oordeelt op basis van de kwaliteit van de wijn en continuïteit daarvan door de jaren heen. In ruim duizend pagina’s gaan er zo’n 20.000 wijnen doorheen. De beste wijnen krijgen geen sterren maar glazen. Drie glazen is het hoogst haalbare. 

In de nieuwste uitgave voor 2012 schitteren maar liefst 375 wijnen in die categorie. Je vindt ze hier, keurig ingedeeld per regio. 

Traditioneel buigt de balans in waardering ver over ten gunste van de noordelijke wijnen. Zuid-Italië komt er bekaaid vanaf. Daarom is het een mooie opsteker voor het Siciliaanse wijnhuis Tasca d'Almerita dat ze zijn uitgeroepen tot wijnmaker van het jaar. Ik dronk hun Lamùri (Siciliaans dialect voor amore, liefde) jaren terug in Palermo met veel genoegen. Hieronder een filmpje van deze sympathieke Sicilianen.

Morellino in de bonus

Bij Appie Heijn ontdekte ik zojuist een mooie meevaller in deze dure decemberdagen. Een Morellino di Scansano in de bonus voor 5 euro. Dat is veel wijn voor weinig geld. Ik durf 'em hier ongeproefd van harte aan te bevelen. Hij komt uit het zuiden van Toscane met het DOCG-keurmerk  (Denominazione di Origine Controllata e Garantita), de allerhoogste Italiaanse kwaliteitsnorm. Lekker bij, om maar eens wat te noemen, de pasta Bolognese.

Koning Alcohol

Koning Alcohol van Spinvis: sterke tekst, mooie muziek

Een souvenir uit Italië

En zo ben je weer terug in Nederland waar de regen met woeste windvlagen tegen de ramen slaat. Tijd voor een Italiaans tegenoffensief vanuit de warme huiskamer. Bij een simpele pasta met gerookte kip, spinazie à la crème en pijnboompitten drinken we een Cabernet Franc uit de Veneto. Ik ruik en proef zoethout. De smaak van rode kersen geeft een frisse afdronk met aangename zuren (niet te verwarren met onaangename zuren waar je mond van samentrekt alsof je citroensap drinkt).

Deze wijn dronken we afgelopen zomer in een trattoria in Noord-Italië, niet ver van Sanremo. We kwamen er terug omdat het eten zo goed was en de eigenaar wist welke wijn wij lekker vonden. Deze dus, onder andere. Hij was zo genereus om ons een fles mee te geven toen we er de laatste keer aten. Terwijl ik zijn gemeende gastrvijheid de eerste avond flink wantrouwde, omdat de dag ervoor een joviale restauranthouder in Turijn ons een poot had uitgedraaid. In de schaduw van de Dom notabene; daar is hij erna waarschijnlijk gelijk te biecht gegaan. 

De Dom van Turijn



Ode aan Normandië in Modena

Gisteren kreeg ik een mail uit Modena van de Osteria Francescana. We lunchten er vorige week vrijdag bijzonder uitgebreid. Op ons verzoek hebben ze het uitgeschreven 12 gangen-menu opgestuurd, keurig in het Engels. Voor de gastrofiel: bekijk 'em hier. Sommige gerechten doen meer aan een filmtitel of de naam van een kunstwerk denken dan aan eten. Wat te denken van Tribute to Normandy? Een ode aan Normandië vormgegeven in een oesterschelp. Behoedzaam halen de obers het dakje van de volmaakte schelp af. De inhoud is sensationeel: crème van oester met gepekeld lamsvlees, munt en granité van groene appel. Een ontmoeting aan de Normandische kust waar zilte weiden en zeewater elkaar raken. Maar vooral ook: geweldig lekker!

Hieronder een filmpje over de man achter al dat moois: Massimo Bottura, dit jaar uitgeroepen tot de beste chef ter wereld. Hij vindt zijn inspiratie in de kunst en muziek en durft klassieke gerechten compleet te hervormen.

@Bologna: zondagmiddaglunch...

Van de traditionele Italiaanse zondag hebben we alleen de kerkdienst 's ochtends overgeslagen. Maar voor de uitgebreide lunch en daarna voetbal kijken zijn we van de partij. Temidden van de zondags geklede Italiaanse families gebruiken we de lunch in trattoria Nonna Rosa. Een stevig bord verse pasta voor de neus en een fles wit uit de regio. Naast en achter ons hetzelfde recept. Traditie is een mooi fenomeen, zeker in combinatie met eten en drinken.

@Bologna: ...en daarna voetbal kijken

Tijd om rustig uit te buiken na de chocoladetaart hebben we niet. De wedstrijd Bologna-AC Milan begint bijna. Dus gaat het in looppas naar het stadion waar we enkele minuten na de aftrap kaartjes bemachtigen. In een vloek en een zucht staat het 1-1. De goal van Milan maakt Clarence Seedorf, die hartstochtelijk uitgefloten wordt door de Bolognezen. Net als rest van de tegenstanders trouwens, zeker nadat Ibrahimovic duikend een penalty versiert.

De 2-1 is van korte duur, Bologna slaat direct toe in een tegenaanval. Het blijft 2-2. Qua drank geen wapenfeiten; de verkoper van alcoholvrij bier laten we links liggen.

@Bologna: Lambrusco

De laatste avond in Bologna drinken we een mooie droge Lambrusco. Fraai gekoeld (in een Ferrari-koeler, niet van het automerk maar van de mousserende wijnmaker), zacht parelend, licht en frivool. De ideale wijn voor een zwoele zomeravond. Hier in het goed heet gestookte restaurant Console aan de Via Sant' Isaia doet 'ie het ook uitstekend bij de pizza margherita en antipasto misto. De eerste en laatste Lambrusco van de vakantie is met genoegen soldaat gemaakt.

@Bologna: paradijs voor de wijndrinker

Hongerig stappen we Ristorante Café Margherita binnen aan de Via Saragozza voor de lunch. Een broodje of een pizza was het idee, maar het wordt een menu met verse pasta en een hoofdgerecht. Omringd door een haag van flessen wijn bekijken we de wijnkaart. Daar worden we heel vrolijk van: zo'n dertig wijnen die je per glas kunt bestellen uit heel Italië. We beginnen met mousserend uit Bologna, dan belanden we in de Alto Adige (Müller Thurgau en Moscato) om via Sicilië (Zibibbo) uit te komen in de Veneto (Recioto, dessertwijn). Dit is de droom van de wijndrinker: veel proberen en proeven. Met een eigenaar die er lol in heeft om ons te verrassen met steeds andere schoten in de roos.

@Modena: de wijnkeuze

Of we de wijnkaart willen inzien? We krijgen een dik boekwerk in handen. Na met een serieuze kennersblik wat gebladerd te hebben vragen we de maître om advies. Hij komt met een wijn uit de streek, die wij instemmend nemen. Een Malvasia met een frisse neus waarin we zuivel ruiken, romig van smaak. Als de drankspiegel ook maar een centimeter daalt, snelt er meteen een gedienstige ober toe om bij te schenken.

@Modena: oog voor detail

Op dit niveau is alles huisgemaakt, dus ook de grissini.

@Modena: aan de eerste gang

Een granité van amandelen met koffie, bergamot en kappertjes.

@Modena: bij de beste chef van Italië

Drie Michelin-sterren en benoemd tot vierde beste restaurant van de wereld: Osteria Francescana in Modena. Jawel, er komt niet alleen goede azijn vandaan. We hebben gereserveerd voor de lunch. Na een gastronomische wervelwind van 12  gangen krijgen we van de meester zelf een flesje balsamico in de handen gedrukt. Een praatje, een foto, een klap op de schouders en we staan buiten. Licht in het hoofd van de wijn, met een licht protesterende maag en een ernstig lichtere portemonnee. Maar dat zijn nuchtere Hollandse gedachten die geen recht doen aan het rijke oeuvre van maestro Massimo Bottura dat we achter onze kiezen hebben.

Het uitgeschreven 12 gangen-menu 'Sensazioni' 

@Bologna: wijn bij de pasta Bolognese

Bologna staat niet alleen bekend om zijn pastasaus maar ook om de vers gemaakte pasta zelf.  De sfeervolle trattoria Fantoni heeft een reputatie. We trappen er af met een mousserende wijn afkomstig van de Colli Bolognesi, de heuvels aan de rand van de stad. Perzik in de neus en een fruitige afdronk, weer eens wat anders dan prosecco. Hongerig storten we ons vervolgens op de huisgemaakte tagliatelle met Bolognesesaus. Wat kan pasta toch lekker zijn, al dente met een rijke, geconcentreerde vleessaus. Hierbij een rode Toscaan: de Morellino di Scansano. Echt een mooie eetwijn, sappig en vol gaat  'ie glorieus samen  met de pasta. Ook bij de daarop volgende steak van de grill trouwens.

De eigenaar vindt dat er nog wel wat meer drank in mag. Bij het afrekenen krijgen we een grappa van het huis. 1-2-3 Hopsakee en door naar een bar voor het avondprogramma.

Dank u Sinterklaasje

Dat wordt lekker drinken met de kerst 

wat we van de Sint gekregen hebben: 

een Brunello di Montalcino! 

Uit 2004, dat maakt hem de éminence grise 

van mijn wijnkelder. 

Geflankeerd door drie jongere broeders uit 2005, 

die nog rustig aan het rijpen zijn.  

Volgens de Wine Spectator (92 uit 100 punten)

is deze wijn 'best after 2011' 

Kan ik zo lang wachten 

is de vraag.

Naar Bologna

Een mooi vooruitzicht: over een paar dagen ben ik weer in Bologna. Ik woonde er een jaar voor mijn studie eind jaren negentig. Geweldige stad, zeker voor studenten, cultuurliefhebbers en fijnproevers. Eén van de bijnamen van Bologna is la Grassa, ofwel ‘de vette’. 

De Bolognese keuken is namelijk de rijkste en vetste van heel Italië. Boter, room, vlees en kaas zijn veel en graag gebruikte ingrediënten. Geen stad van liflafjes dus; uitgebreid en stevig tafelen  is hier het devies.

Als wijngebied is Emilia-Romagna (de regio waarvan Bologna de hoofdstad is) niet echt een zwaargewicht. De weersinvloeden leveren frisse, lichte wijnen op. Lambrusco is een van de bekendste populaire (rode) wijnen uit deze streek. Een wijn die in Nederland imagotechnisch totaal om zeep is geholpen als goedkope hoofdpijnwijn. Er wordt ook veel rotzooi gemaakt: jaarlijks vinden miljoenen liters hun weg naar supermarkten buiten Italië. Er zijn wel degelijk lekkere Lambrusco-wijnen. In Bologna dronk ik ooit een frisse, sappige naar viooltjes ruikende Lambrusco met een subtiele mousse.

Een andere bekende druif uit de regio is de Sangiovese. Die levert de Sangiovese di Romagna op; een wijn die goed in de zuren zit, als je pech hebt een beetje te goed. Maar in Bologna smaakt de wijn sowieso beter. Het zal de couleur locale wezen. Non vedo l'ora, zoals ze in Italië zeggen: ik kan niet wachten.

Wijn met chocoladeplankje

Afgelopen weekend was ik weer van de partij op een proeverij van Hongaarse feestwijnen. Bij de rode wijn wachtte een verrassing. Ik had al eerder op een gastronomische proeverij de combinatie wijn-chocolade geprobeerd. Dat was een beetje blijven hangen in spielerei met een hoog ‘kijk ons eens gek doen-gehalte’. Maar hier stond ik plots oog in oog met de wellustige blokken van Brix.

Brix is speciaal ontwikkeld voor bij wijn: geen kaas- maar een chocoladeplankje. Ik moest beslist de Extra Dark met 70 procent cacao proberen in combinatie met een robuuste rode wijn. Het pronkstuk van de proeverij lonkte: de Kopár. Het vlaggenschip van wijnmaker Gere Attila en wat mij betreft van de hele Hongaarse wijnproductie. Kopár is in Hongarije en bij kenners een begrip. Ligt eerst 18 tot 20 maanden op z’n dooie gemak te rusten in eiken vaten. Om vervolgens kruidig, vol en met een vette body je glas te bestormen. Het is jammer dat zowel wijn als chocola in zulke kleine porties werden verstrekt, want dat dit naar meer smaakte is behalve een open deur vooral een understatement. 

Mijn advies voor de feestdagen: zorg dat je genoeg Brix in huis hebt en je kunt die robuuste rode wijn die je net bij het hert gedronken hebt gewoon blijven doordrinken, knagend aan de Extra Dark. 

Met Cruijff en Van Gaal op neutraal terrein

In het circus Ajax is het alle dagen spektakel. Commissarissen, leden, ereleden, iconen, duiders en wie al niet meer buitelen over elkaar heen. Johan Cruijff en Louis van Gaal staan centraal in de laatste episode van de soap. Ze schijnen een incompatibilité des humeurs te hebben, of in goed Nederlands: ze hebben een pesthekel aan elkaar. Er is al van alles over gezegd en geschreven maar niet vanuit vinologisch perspectief. Dat is een gemiste kans, 

want Van Gaal heeft in interviews wel eens verklaard een wijndrinker te zijn. Hij had (heeft?) een voorkeur voor Spaanse Rioja. Zou Cruijff van wijn houden? Hij is een Barça-man, die drinkt in elk geval geen Rioja. De trotse Catalanen hebben hun eigen wijnen.  Misschien is Cruijff wel van de cava. Zit hij in zijn lommerrijke tuin bedachtzaam te nippen aan een flûte, om vervolgens weer een onnavolgbare wijsheid te debiteren. Om de strijd te beslechten stel ik voor dat beide heren op neutraal terrein – Italië – samen een goed glas Italiaanse wijn gaan drinken.

Duitse wijn van de maand

Ik was neergestreken voor een aperitief in het Nijmeegse café Trianon. Daar hebben ze niet alleen tot de verbeelding sprekende bieren op de wisseltap – neem nou Witte Vrouwen wit bier van ‘De Leckere’ – maar ook fijne wijnen. Elke maand hebben ze een andere ‘maandwijn’, een samenwerking met De Gouden Ton. Altijd in voor iets nieuws koos ik de maandwijn. Het was een Duitse wijn, een Spätburgunder. Een woord dat je even in je mond moet proeven: wie zegt dat Duits een lelijke taal is? Het is de Duitstalige benaming voor pinot noir, ‘s lands meest aangeplante blauwe druif. Je kunt veel van Duitsers zeggen, maar niet dat ze bekend

staan als een groot wijnland. Maar dat wil nog niet zeggen dat er geen goede wijn vandaan komt. Zoals deze hier. Bramen in de neus, sappig in de mond; soepel en toch stevig. Met een hint van kruidnagel in de warme afdronk is dit een wijn voor bij het haardvuur. Zum wohl! 

Nieuwsgierig en gelukkig

De Volkskrant besteedde onlangs aandacht aan het boek De merkwaardige psychologie van een wijndrinker. Auteur is Ap Dijksterhuis, hoogleraar psychologie van het onbewuste aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Na het noemen van de wijnen die de achterbak van zijn auto en anderhalve pagina in zijn boek vullen - aangeschaft tijdens een week vakantie in Frankrijk - vraagt Dijksterhuis zich af: ‘Is dit verzameldrang? Hebberigheid? Of een aanwijzing voor een beginnende psychische stoornis?’ Stoornis of niet, het artikel eindigt met een opbeurend citaat van Dijksterhuis: ‘Wist u dat er wetenschappelijk bewijs is voor het feit dat nieuwsgierige mensen gelukkiger zijn en meer drinken?’ Dit is de wetenschappelijke bevestiging van mijn vermoeden. Als wijndrinker moet je nieuwsgierig zijn, er wachten immers nog zoveel onbekende flessen die het ontkurken waard zijn. En als nieuwsgierig, gelukkig mens valt er genoeg te vieren met een drankje erbij. Zou er ook wetenschappelijk onderzocht zijn of mensen die niet drinken ongelukkiger zijn? 

88 wijnen op een proeverij

Dat is geen kattenpis, 88 wijnen proeven

Vandaag was ik bij een wijnproeverij met 88 open wijnen. Dat is geen kattenpis, 88 wijnen proeven, dus ik besloot een plan de campagne te maken. Met de proeflijst in mijn hand stelde ik een marsroute op van de mousserende langs de witte naar de rode wijnen. Verreweg het merendeel was rood, dus daar was het meeste werk aan de winkel. Het goedkopere segment viel af, net als de nieuwe wereld: ik ben een conservatief drinker. Als proever met ervaring weet ik dat je niet meteen los moet gaan door bellen van glazen wit naar binnen te slaan. Want dan proef je later bij de rode wijnen de finesses niet meer. Dus ik hield me in. Nou ja, wel een extra bodempje ingeschonken bij die lekkere cava. En ook een extra scheut Chablis om de vermelde hint van citroen te verifiëren. En die Pinot Gris uit de Elzas ging zo lekker naar binnen dat ik vergat te proeven, dus daar moest nog wat bij. 

Enfin, bij rood besloot ik helemaal voor Italië en Frankrijk te gaan. Waar de Barolo en de Barbaresco nog wat stug in de mond lagen, smaakte de Sagrantino di Montefalco naar meer. De kunst bij proeverijen is de onbekende parel(s) te ontdekken. Die diende zich aan met een adellijke titel: de Blason d’Aussières van de familie Lafite de Rothschild. De Rothschildjes maken in de Bordeaux prestigieuze wijnen waar met name de Chinezen goud geld voor betalen. Ze produceren ook buiten de Bordeaux: deze wijn komt uit de Corbières. Hier geen Chinese toestanden, dus na afloop kon ik een betaalbare bestelling plaatsen. En nou maar hopen dat 'ie thuis ook zo goed smaakt zonder eerst tien andere wijnen gedronken te hebben...

Geen Beaujolais Primeur

Goed nieuws voor de liefhebbers van de Beaujolais Primeur: die is vanaf vandaag verkrijgbaar. Het is gebruik om elk jaar weer op de derde donderdag van november deze speciaal voor marketingdoeleinden geproduceerde wijn over de hele wereld te promoten. De Primeur is een piepjonge wijn, bij voorkeur in het jaar van productie te drinken.

 

Ik ben altijd wel in voor seizoensproducten, dat geeft houvast in de keuze. Bovendien kun je er zo lekker naar uitkijken. Dat gaat in mijn geval beslist niet op voor de Beaujolais. Ik heb het een aantal keren geprobeerd maar deze dunne, veelal zurige wijn is aan mij niet besteed. Zeker geen goede reclame om mensen meer wijn te laten drinken, als je het mij vraagt.

Nee, dan dat andere seizoen waar we nu midden in zitten: wild! Het hele jaar door is er wild te krijgen, maar vanaf medio oktober is het zogenaamde culinaire wildseizoen aangebroken. Vanaf dan is de jacht op fazant en haas geopend, tot en met tweede kerstdag. Wild en wijn is een gouden combi, waarbij zeker hert en haas snakken naar krachtige wijnen. Dus geen Beaujolais maar een Bourgogne (Pommard!) of Bordeaux (Pauillac!), of – nog beter: Brunello!

Biologisch

Bladerend door De Groene Amsterdammer stuitte ik op een advertentie van de firma By the Grape. Een hedendaagse variant van Adam & Eva kijken me zijig aan met losjes een glas wijn in de hand. Naast hen staat in grote letters ‘Organic’. De foto oogt kunstmatig, hier is naar hartenlust gefotoshopt. Niet echt organic marketing, als je het mij vraagt. De advertentie wil de lezer aanzetten tot aanschaf van ‘12 verrukkelijke Italiaanse wijnen van wijnmaker Matteo Fasoli’. Fasoli, waar heb ik die naam eerder gezien? Bij de HEMA, zo blijkt. Daar hebben ze een verdomd lekkere bio-Soave, die het zowel tot Sterwijn als tot Omfietswijn heeft geschopt. Maar wat is nou eigenlijk biologische wijn? Het antwoord is even beknopt als simpel: ‘de druiven voor biologische wijnen zijn op biologische wijze geteeld’. Wijnbouw zonder chemische oorlogsvoering tegen beestjes en andere natuurlijke bedreigingen, zo vertaal ik dat dan maar. Mooi als die claim klopt, want er gaat al genoeg chemische rotzooi het lichaam in. Met bio-wijn kun je met recht proosten op de gezondheid.

Hongaarse feestwijnen

Hongaarse Feestwijnen Proeverij op 27 november in Moerdijk

Een must voor de liefhebber van Hongaarse wijnen!

Pseudo-champagne uit de Bourgogne

Handige marketing van Moët m.b.v. Scarlet J.

Er is een tijd geweest dat ik dacht dat ik niet van champagne hield. Vanuit budgettair oogpunt was dat best praktisch. Bij proeverijen probeerde ik het steevast wel, want je wist maar nooit. Toen kreeg ik op een dag een fles Mumm Cordon Rouge cadeau en ging ik alsnog voor de bijl.

Dankzij hun handige marketing is Moët & Chandon voor de meeste mensen de bekendste champagne, maar de kenners die ik sprak waren eensgezind in hun dédain voor deze wijn. Naast Mumm moeten de Laurent-Perrier Brut en de Taittinger Brut Réserve ook heel goed zijn. Ik laat wederom de kenners aan het woord, want zelf verkeer ik niet in kringen waar frequent champagne gedronken wordt. Voor deze drie merken betaal je tussen de 30 en 40 euro, geen kattenpis.

Bij feestelijkheden die vragen om bubbels is er voor minder geld een prima alternatief: de Crémant de Bourgogne Blanc de Noirs Brut, bij C1000 voor tien euro in de schappen. Geen echte champagne want niet uit de gelijknamige streek, maar deze fles komt uit een minstens zo prestigieus wijngebied. Een witte mousserende wijn gemaakt van druiven voor rode wijn, de Pinot Noir en Gamay (vandaar de benaming Blanc de Noirs).

Ik ruik amandel en toast in de neus, mededrinker en connaisseur Joost proeft sappig herfstfruit en een mooie mousse in de mond. Allebei signaleren we een fluwelen afdronk. We zijn het eens: dit is stijlvol én prijsbewust genieten.

Goede wijn voor weinig geld

In deze tijden van financiële malaise geeft het geen pas om alleen te berichten over dure wijnen. Lekker makkelijk om een Gewürztraminer van 12 euro aan te bevelen (zoals ik vorige week deed); voor dat geld mag het ook wel goed zijn! Ook aan de onderkant van de wijnmarkt valt het nodige plezier te beleven. En eerlijk is eerlijk: respect voor een wijnmaker die voor drie lullige euri - met fles en al inclusief transport uit een ver land - mij een lekkere wijn voorschotelt. Zo heb ik nu een prima Soave voor dat bedrag in mijn glas (de diepvriespizza kostte hetzelfde). Licht, fris en sappig, een echte doordrinker voor doordeweekse dagen.

 

Je kunt tegenwoordig te rade gaan in allerhande supermarktgidsen met wijnen onder de €5. Ik heb zo mijn eigen favorieten. In de categorie ranking the wines is mijn Top 3 budget-wit (in volgorde van laagst geprijsd):

1. Soave Ca Mutti (Italië), € 2,99 bij AH

2. Moncaro Verdicchio (Italië), € 3,99 bij AH

3. Blue Mare Picpoul de Pinet (Frankrijk), € 4,49 bij Jumbo

Mijn Top 3 budget-rood:

1. El Arbol Cabernet Sauvignon (Chili), € 2,99 bij Aldi

2. Dom Brunet Pinot Noir (Frankrijk), € 4,29 bij Nettorama

3. Château Tapie Coteaux du Languedoc (Frankrijk), € 4,69 bij AH

Over deze uitslag kan zeker gecorrespondeerd worden: tips & suggesties zijn welkom!

Ciney Blonde in Den Hook

Aan de toog van bruin café Den Hook

Omdat een wijndrinker ook wel eens wat anders wil, liet ik mij het bier goed smaken. In plaats van met een wijnkaart stond ik met de bierkaart in handen. Omringd door de ganse familie Jochems die elkaar jaarlijks treft aan de toog van bruin café Den Hook. In Heythuysen, een Limburgs kerkdorp dat voor ingewijden ook wel bekend staat als Klein Paries (ook de naam van een café-restaurant met kegelbanen, dit terzijde). 

Ik heb altijd al een zwak gehad voor speciaal bier. Als tiener begon ik met het verzamelen van bijzondere Belgische bierglazen en geleidelijk ging ik de inhoud van die glazen ook waarderen. In Den Hook koos ik, op advies van de café-eigenaar, voor blond: Ciney Blonde. Geschonken in een prachtig glas kreeg ik een zacht en fruitig bier van hoge gisting, goudblond en met een aangename bitterheid. Om in wijntermen te spreken: een bier met body.

Ciney Blonde is gebrouwen volgens het originele recept zoals dat ooit onder de kerktoren van het lieflijke Waalse stadje Ciney bedacht is. Tot zover de romantiek: via de website van de brouwer kom je er vervolgens achter dat deze deel uitmaakt van de Heineken Groep. Waarmee de Hollanders de Belgen, die altijd (terecht) zo afgeven op Heineken, een flinke hak zetten.

Gewürztraminer

Minstens zo pittoresk als de Elzas: Trentino

Het blijft een feest om een fles Gewürztraminer open te trekken. Deze wijn is de trots van de Elzas, maar die van mij komt uit Trentino, een regio in Noord-Italië. Een minstens zo pittoresk gebied als de Elzas; vol met bergen, dalen en meren. Wintersport en wandelen, dat werk. We eten Japans en daar past de Gewürztraminer uitstekend bij. Ik ben niet zo’n muggenzifter qua wijn-spijs-combinatie , maar deze wijn met Aziatisch eten is altijd goed. Never change a winning team, zogezegd. Bovendien ben ik een echte fan, maar wel met mate. Wekelijks een glas zou teveel van het goede zijn.

Mijn liefhebberij wordt niet altijd gedeeld in gezelschap. Sommigen vinden het een beetje een overdreven, schreeuwerige, ja zelfs ordinaire wijn. Ik geef toe: aan de andere kant van de wereld willen ze de druif nogal eens uit de bocht laten vliegen, waardoor het lijkt alsof je een parfumwinkel binnenloopt als je de fles opentrekt. Niets van dat alles bij deze Tramino Aromatico, zoals ze de druif in het Italiaans noemen. Aromatisch is 'ie zeker: honing, abrikoos en lychee in de neus. Heerlijk. Jammer dat ik er maar één fles van had liggen. 

Tip voor de liefhebber: Henri Bloem’s heeft een mooie Gewürztraminer uit de Alto Adige (Zuid-Tirol), dat samen met Trentino een autonome regio vormt.