Met Cruijff en Van Gaal op neutraal terrein

In het circus Ajax is het alle dagen spektakel. Commissarissen, leden, ereleden, iconen, duiders en wie al niet meer buitelen over elkaar heen. Johan Cruijff en Louis van Gaal staan centraal in de laatste episode van de soap. Ze schijnen een incompatibilité des humeurs te hebben, of in goed Nederlands: ze hebben een pesthekel aan elkaar. Er is al van alles over gezegd en geschreven maar niet vanuit vinologisch perspectief. Dat is een gemiste kans, 

want Van Gaal heeft in interviews wel eens verklaard een wijndrinker te zijn. Hij had (heeft?) een voorkeur voor Spaanse Rioja. Zou Cruijff van wijn houden? Hij is een Barça-man, die drinkt in elk geval geen Rioja. De trotse Catalanen hebben hun eigen wijnen.  Misschien is Cruijff wel van de cava. Zit hij in zijn lommerrijke tuin bedachtzaam te nippen aan een flûte, om vervolgens weer een onnavolgbare wijsheid te debiteren. Om de strijd te beslechten stel ik voor dat beide heren op neutraal terrein – Italië – samen een goed glas Italiaanse wijn gaan drinken.

Duitse wijn van de maand

Ik was neergestreken voor een aperitief in het Nijmeegse café Trianon. Daar hebben ze niet alleen tot de verbeelding sprekende bieren op de wisseltap – neem nou Witte Vrouwen wit bier van ‘De Leckere’ – maar ook fijne wijnen. Elke maand hebben ze een andere ‘maandwijn’, een samenwerking met De Gouden Ton. Altijd in voor iets nieuws koos ik de maandwijn. Het was een Duitse wijn, een Spätburgunder. Een woord dat je even in je mond moet proeven: wie zegt dat Duits een lelijke taal is? Het is de Duitstalige benaming voor pinot noir, ‘s lands meest aangeplante blauwe druif. Je kunt veel van Duitsers zeggen, maar niet dat ze bekend

staan als een groot wijnland. Maar dat wil nog niet zeggen dat er geen goede wijn vandaan komt. Zoals deze hier. Bramen in de neus, sappig in de mond; soepel en toch stevig. Met een hint van kruidnagel in de warme afdronk is dit een wijn voor bij het haardvuur. Zum wohl! 

Nieuwsgierig en gelukkig

De Volkskrant besteedde onlangs aandacht aan het boek De merkwaardige psychologie van een wijndrinker. Auteur is Ap Dijksterhuis, hoogleraar psychologie van het onbewuste aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Na het noemen van de wijnen die de achterbak van zijn auto en anderhalve pagina in zijn boek vullen - aangeschaft tijdens een week vakantie in Frankrijk - vraagt Dijksterhuis zich af: ‘Is dit verzameldrang? Hebberigheid? Of een aanwijzing voor een beginnende psychische stoornis?’ Stoornis of niet, het artikel eindigt met een opbeurend citaat van Dijksterhuis: ‘Wist u dat er wetenschappelijk bewijs is voor het feit dat nieuwsgierige mensen gelukkiger zijn en meer drinken?’ Dit is de wetenschappelijke bevestiging van mijn vermoeden. Als wijndrinker moet je nieuwsgierig zijn, er wachten immers nog zoveel onbekende flessen die het ontkurken waard zijn. En als nieuwsgierig, gelukkig mens valt er genoeg te vieren met een drankje erbij. Zou er ook wetenschappelijk onderzocht zijn of mensen die niet drinken ongelukkiger zijn? 

88 wijnen op een proeverij

Dat is geen kattenpis, 88 wijnen proeven

Vandaag was ik bij een wijnproeverij met 88 open wijnen. Dat is geen kattenpis, 88 wijnen proeven, dus ik besloot een plan de campagne te maken. Met de proeflijst in mijn hand stelde ik een marsroute op van de mousserende langs de witte naar de rode wijnen. Verreweg het merendeel was rood, dus daar was het meeste werk aan de winkel. Het goedkopere segment viel af, net als de nieuwe wereld: ik ben een conservatief drinker. Als proever met ervaring weet ik dat je niet meteen los moet gaan door bellen van glazen wit naar binnen te slaan. Want dan proef je later bij de rode wijnen de finesses niet meer. Dus ik hield me in. Nou ja, wel een extra bodempje ingeschonken bij die lekkere cava. En ook een extra scheut Chablis om de vermelde hint van citroen te verifiëren. En die Pinot Gris uit de Elzas ging zo lekker naar binnen dat ik vergat te proeven, dus daar moest nog wat bij. 

Enfin, bij rood besloot ik helemaal voor Italië en Frankrijk te gaan. Waar de Barolo en de Barbaresco nog wat stug in de mond lagen, smaakte de Sagrantino di Montefalco naar meer. De kunst bij proeverijen is de onbekende parel(s) te ontdekken. Die diende zich aan met een adellijke titel: de Blason d’Aussières van de familie Lafite de Rothschild. De Rothschildjes maken in de Bordeaux prestigieuze wijnen waar met name de Chinezen goud geld voor betalen. Ze produceren ook buiten de Bordeaux: deze wijn komt uit de Corbières. Hier geen Chinese toestanden, dus na afloop kon ik een betaalbare bestelling plaatsen. En nou maar hopen dat 'ie thuis ook zo goed smaakt zonder eerst tien andere wijnen gedronken te hebben...

Geen Beaujolais Primeur

Goed nieuws voor de liefhebbers van de Beaujolais Primeur: die is vanaf vandaag verkrijgbaar. Het is gebruik om elk jaar weer op de derde donderdag van november deze speciaal voor marketingdoeleinden geproduceerde wijn over de hele wereld te promoten. De Primeur is een piepjonge wijn, bij voorkeur in het jaar van productie te drinken.

 

Ik ben altijd wel in voor seizoensproducten, dat geeft houvast in de keuze. Bovendien kun je er zo lekker naar uitkijken. Dat gaat in mijn geval beslist niet op voor de Beaujolais. Ik heb het een aantal keren geprobeerd maar deze dunne, veelal zurige wijn is aan mij niet besteed. Zeker geen goede reclame om mensen meer wijn te laten drinken, als je het mij vraagt.

Nee, dan dat andere seizoen waar we nu midden in zitten: wild! Het hele jaar door is er wild te krijgen, maar vanaf medio oktober is het zogenaamde culinaire wildseizoen aangebroken. Vanaf dan is de jacht op fazant en haas geopend, tot en met tweede kerstdag. Wild en wijn is een gouden combi, waarbij zeker hert en haas snakken naar krachtige wijnen. Dus geen Beaujolais maar een Bourgogne (Pommard!) of Bordeaux (Pauillac!), of – nog beter: Brunello!

Biologisch

Bladerend door De Groene Amsterdammer stuitte ik op een advertentie van de firma By the Grape. Een hedendaagse variant van Adam & Eva kijken me zijig aan met losjes een glas wijn in de hand. Naast hen staat in grote letters ‘Organic’. De foto oogt kunstmatig, hier is naar hartenlust gefotoshopt. Niet echt organic marketing, als je het mij vraagt. De advertentie wil de lezer aanzetten tot aanschaf van ‘12 verrukkelijke Italiaanse wijnen van wijnmaker Matteo Fasoli’. Fasoli, waar heb ik die naam eerder gezien? Bij de HEMA, zo blijkt. Daar hebben ze een verdomd lekkere bio-Soave, die het zowel tot Sterwijn als tot Omfietswijn heeft geschopt. Maar wat is nou eigenlijk biologische wijn? Het antwoord is even beknopt als simpel: ‘de druiven voor biologische wijnen zijn op biologische wijze geteeld’. Wijnbouw zonder chemische oorlogsvoering tegen beestjes en andere natuurlijke bedreigingen, zo vertaal ik dat dan maar. Mooi als die claim klopt, want er gaat al genoeg chemische rotzooi het lichaam in. Met bio-wijn kun je met recht proosten op de gezondheid.

Hongaarse feestwijnen

Hongaarse Feestwijnen Proeverij op 27 november in Moerdijk

Een must voor de liefhebber van Hongaarse wijnen!

Pseudo-champagne uit de Bourgogne

Handige marketing van Moët m.b.v. Scarlet J.

Er is een tijd geweest dat ik dacht dat ik niet van champagne hield. Vanuit budgettair oogpunt was dat best praktisch. Bij proeverijen probeerde ik het steevast wel, want je wist maar nooit. Toen kreeg ik op een dag een fles Mumm Cordon Rouge cadeau en ging ik alsnog voor de bijl.

Dankzij hun handige marketing is Moët & Chandon voor de meeste mensen de bekendste champagne, maar de kenners die ik sprak waren eensgezind in hun dédain voor deze wijn. Naast Mumm moeten de Laurent-Perrier Brut en de Taittinger Brut Réserve ook heel goed zijn. Ik laat wederom de kenners aan het woord, want zelf verkeer ik niet in kringen waar frequent champagne gedronken wordt. Voor deze drie merken betaal je tussen de 30 en 40 euro, geen kattenpis.

Bij feestelijkheden die vragen om bubbels is er voor minder geld een prima alternatief: de Crémant de Bourgogne Blanc de Noirs Brut, bij C1000 voor tien euro in de schappen. Geen echte champagne want niet uit de gelijknamige streek, maar deze fles komt uit een minstens zo prestigieus wijngebied. Een witte mousserende wijn gemaakt van druiven voor rode wijn, de Pinot Noir en Gamay (vandaar de benaming Blanc de Noirs).

Ik ruik amandel en toast in de neus, mededrinker en connaisseur Joost proeft sappig herfstfruit en een mooie mousse in de mond. Allebei signaleren we een fluwelen afdronk. We zijn het eens: dit is stijlvol én prijsbewust genieten.

Goede wijn voor weinig geld

In deze tijden van financiële malaise geeft het geen pas om alleen te berichten over dure wijnen. Lekker makkelijk om een Gewürztraminer van 12 euro aan te bevelen (zoals ik vorige week deed); voor dat geld mag het ook wel goed zijn! Ook aan de onderkant van de wijnmarkt valt het nodige plezier te beleven. En eerlijk is eerlijk: respect voor een wijnmaker die voor drie lullige euri - met fles en al inclusief transport uit een ver land - mij een lekkere wijn voorschotelt. Zo heb ik nu een prima Soave voor dat bedrag in mijn glas (de diepvriespizza kostte hetzelfde). Licht, fris en sappig, een echte doordrinker voor doordeweekse dagen.

 

Je kunt tegenwoordig te rade gaan in allerhande supermarktgidsen met wijnen onder de €5. Ik heb zo mijn eigen favorieten. In de categorie ranking the wines is mijn Top 3 budget-wit (in volgorde van laagst geprijsd):

1. Soave Ca Mutti (Italië), € 2,99 bij AH

2. Moncaro Verdicchio (Italië), € 3,99 bij AH

3. Blue Mare Picpoul de Pinet (Frankrijk), € 4,49 bij Jumbo

Mijn Top 3 budget-rood:

1. El Arbol Cabernet Sauvignon (Chili), € 2,99 bij Aldi

2. Dom Brunet Pinot Noir (Frankrijk), € 4,29 bij Nettorama

3. Château Tapie Coteaux du Languedoc (Frankrijk), € 4,69 bij AH

Over deze uitslag kan zeker gecorrespondeerd worden: tips & suggesties zijn welkom!