Vrienden die in het landelijk gebied ten westen van Boedapest wonen namen ons vorige week mee naar het dorp Etyek. Op maar een uurtje rijden van de hoofdstad heb je hier een rustieke ambiance. Amper 4000 inwoners maar wel een eigen wijnfestival. Etyek is ook een wijnstreek die vooral bekend staat om z'n droge, vaak aromatische witte wijnen. Daarom was ik aangenaam verrast door de uitstekende Etyeki Kúria Pinot Noir die we bij restaurant Rókusfalvy Fogadó dronken. Van hetzelfde huis dronk ik al eerder wit, een prima wijn. Etyeki Kúria is de eerste wijngaard die de Pinot Noir druif heeft aangeplant in de regio - en waarschijnlijk nog steeds de enige.
Zowel bij de eendenbout als de hertenstoof was deze Pinot een ideale match. Bramen en zoethout in de neus, zwarte kersen in de smaak, supersappig en retefruitig. Niet zwaar maar ook geen lichtgewicht: een elegante mediumbody. De naam op het etiket is wel degelijk gewichtig: Esterházy, eeuwenlang de voornaamste adellijke familie van Hongarije. Ooit machtig geworden door hun trouwe steun aan de Habsburgse heersers en vandaag de dag nog steeds actief op zowel Oostenrijks als Hongaars grondgebied. Nu komt de liefde van twee kanten: Oostenrijkse techniek gaat samen met Hongaars vakmanschap.
Onno Kleyn was vorig weekend in Volkskrant Magazine vol lof over de Pinot Noir uit 'belangrijkste nieuwkomer Nieuw-Zeeland' afgezet tegen 'die goeie ouwe Bourgogne'. Wat van heel ver komt, moet wel heel lekker zijn. Maar veel dichter bij Beaune ligt Boedapest!
Zoals bekend heb ik een zwak voor de kleine wijnmaker. Ik leef mee met de underdog die het tegen de grote jongens opneemt, de sympathieke scharrelaar die - zo stel ik mij voor - zelf tot zijn schouders in de druivendrap staat te trappelen. Neem nou László Szilágyi van Gizella Pince. Hij droomde als schooljongen al van een eigen wijngaard in Tokaj en begon niet gehinderd door specialistische kennis zijn droom uit te voeren. Schattig detail: Gizella is de naam van zijn oma.
Nou, die oma kan trots zijn want László maakt een verdomd goede Furmint. De droge wijnen uit Tokaj zijn in opkomst en ik ben in rap tempo op weg fan te worden. Op het Boedapest Wijnfestival dronk ik de Furmint Medve Dülö uit 2011 waar slechts 2000 flessen van gebotteld zijn. Wat een mooie volle smaak en wat een lekker lange romige afdronk. Elegant ook, de 14,5 procent alcohol heb je niet in de smiezen. Gizella's Szent Tamás Hárslevelű 2011 moet ook heel goed zijn. Oen die ik ben, die had ik moeten proeven op het wijnfestival. Nu lees ik thuis dat er maar vijfhonderd flessen van zijn. Volgens mij heeft Hongaarse wijnkenner Kati deze wijn geproefd - overigens was zij het die mij op het spoor van dit wijnhuis zette waarvoor hulde! - dus ik hoop op een proefnotitie. Volgend jaar ga ik gewoon alle wijnen proeven van dit huis. En proosten op oma Gizella.
In een oerhongaarse setting koos ik voor een oerhongaarse wijn. De voetjes waren van de vloer tijdens een zogenaamde táncház, een Hongaarse dansavond bij openluchtpodium Kobuci Kert. Opzwepende muziek met nerveuze vioolklanken waarop het vrolijk afwisselend in kring en in paren dansen is. Van dat dansen krijg je dorst en zo meldde ik mij aan de bar. Mijn oog viel direct op de fraaie fles Royal Tokaji Furmint. Nadat ik me ervan verzekerd had dat daar een droge wijn in zat, was de keus snel gemaakt.
De Royal is een mooie zuivere wijn met perzik en amandel in de neus. Een volle, vette smaak (geen vette bek!) met dat mineralige waar Tokaji's als ik me niet vergis patent op hebben. Ik moet me toch maar eens wat meer gaan verdiepen in deze oerhongaarse wijn. Gelukkig heb ik daar alle gelegenheid toe op het wijnfestival dat woensdag van start ging.
Webslijter Grand Cru Wijnen.nl stuurde mij een persoonlijk bedoelde mail. Helaas stond in de aanhef 'beste Jochem', een wat ongelukkige binnenkomer. 'Wedden dat uw vrienden denken dat deze wijn dubbel zoveel kost?', ging het verder. Een vreemde manier om naar de gunst van de wijndrinker te hengelen. Maar je moet wat als je een wijn die HITO heet wil slijten. Klinkt als een Japanse keizer maar het is een Spaanse Tempranillo-wijn met 'houtopvoeding, krachtige tannines en een mooie fraicheur'. Kost 10 euri maar mijn vrienden gaan dus denken dat 'ie 20 doet. En dan hebben we nog Robert Parker die beweert dat de HITO 90 punten waard is. Het probleem met Robert is dat zijn 90-plussers je overal om de oren slaan, van de schappen van Appie Heijn tot allerlei webetalages.
Eerder schreef ik over Chinezen die absurde bedragen neertellen om statusverhogende Bordeaux in te slaan. Gekke jongens in het Wilde Oosten zou je zeggen. Maar hier in het nuchtere westen is wijn kennelijk net zo goed een imagokwestie. Voor vrienden die dit blog niet lezen ga ik binnenkort maar eens zo'n fijn kartonnen pak Liebfraumilch leegschenken in hele chique dessertwijnglazen. Beetje mijmeren over het zinderende tropische boeket en de rijpe tonen van lycheebloesem. Laat ik de mooie fraicheur vooral niet vergeten. Wedden dat ze denken dat deze wijn vijfdubbel zoveel kost?
