Chileens en biologisch maar vooral Cabernet Sauvignon

Zoals bekend heb ik het subtiele aardbeitje in de neus van de Pinot Noir ingeruild voor de weelderige bosvruchtenaroma's van de Cabernet Sauvignon. Een dijk van een druif is het. Als de makkelijke Merlot en de scherpe Cabernet Franc hem er niet bij hadden, dan was er in de Bordeaux weinig reden tot feest geweest. Goed dat 'ie bestaat dus. Dat weten de Chilenen ook, daar is de Cabernet Sauvignon favoriet. Ik was al hard op weg een Chili-fan te worden, helemaal nu ik weet dat de Cabernet Sauvignon daar ongeveer de helft van van de totale wijnproductie voor z'n rekening neemt. 

Chili is eigenlijk een bizar land. Supersmal maar idioot langgerekt: van noord naar zuid is het 4275 kilometer lang. Dat is de afstand van Den Bosch naar de Noordpool, of van Den Bosch tot de Perzische Golf. Dit zeg ik niet omdat ik in Den Bosch woon, maar omdat Wikipedia zo vriendelijk is het ijkpunt in de Brabantse hoofdstad te leggen.

Afijn, ik drink een Chileense 100% Cabernet Sauvignon die biologisch geproduceerd is. Op de fles staat Adobe als wijnhuis. Niet te verwarren met het softwarepakket: adobe is de naam voor een mengsel van gedroogde klei en stro waarmee vroeger in Chili huizen werden gebouwd. Je ziet het voor je. Ook leuk: deze wijn is nu in de bonus bij Albert Heijn. Zie daar ook een proefnotitie die ik niet had kunnen bedenken. 'In de finale komt een vleug eucalyptus tevoorschijn'. Die badolielucht is aan deze jongen voorbij gegaan. Prima wijn dit, om lekker op te kauwen bij een stevig en kruidig vleesgerecht.

Rood!

Door alle kou in de lucht blijven het witbier, de lichte witte wijn en de vrieskoude Limoncello nog even buiten beeld. Daar kun je over jammeren maar wat mij betreft is het glas niet halfleeg maar halfvol. En wel met rode wijn. Hoe herfstiger het weer, hoe roder ik mijn drank blief. Dat is mooi meegenomen, want laten we eerlijk zijn: er zijn fantastische witte wijnen maar rood is toch het echte werk.
 

Na een lange Syrah-periode en een eveneens duurzame verhouding met de Pinot Noir heb ik sinds kort een nieuwe favoriete rode druif: de Cabernet Sauvignon. En dan niet in een of andere blend - de klassieke Bordeauxblend met Merlot en Cabernet Franc bijvoorbeeld - maar puur. Het begon met een meesterlijke monocépage, een 100% Cabernet Sauvignon dus, van wijnhuis Corette uit de Languedoc-Roussillon. Een fantastische geurig boeket dat ook de verkouden neus verovert met bakken bramen, zwarte kersen en specerijen. Ik dronk 'em van de wijnkaart in een Haagse brasserie, maar hij is ook gewoon te koop bij De Gouden Ton. Daar hebben ze meer moois van dit wijnhuis. Een fijne Viognier bijvoorbeeld, daar haal je de lente alsnog mee in huis.

Open wijnen met matig advies

Er is in Nederland steeds meer aanbod in open wijnen per glas, zowel op café als in restaurants. Dat is een ontwikkeling die ik toejuich. In Italië hebben ze dit systeem al langer. Maar waar in Italië de wijnkennis bij het horecapersoneel in de genen zit (ze drinken wijn al van jongs af aan en dat is dan lekker overzichtelijk Italiaanse wijn uit eigen streek), moet de Nederlandse bediening bijgeschoold worden. En daar wringt de schoen vaak. 

Vorige week deden we twee wijnbarren in de Bossche binnenstad aan. We startten op het terras bij Bottles & Bites en toen het frisser werd verkasten we naar binnen op de chesterfields van wijnbar Zoetelief. De bedienende jongedames in beide zaken waren alleraardigst maar stonden al snel met de mond vol tanden toen ik doorvroeg na het opnoemen van naam en druivensoort. Waar de Viognier vandaan komt? "Dat ga ik even vragen". De volgende schonk mij doodleuk een Chileen in terwijl ze me verzekerde dat het Italiaanse wijn was. Ik zag alleen het Engelse woord "Valley" op het etiket. Geen Italiaan dus. Waar je in Nederland vaak werkstudenten aan je tafel krijgt, komt er in Italië meestal een heer van middelbare leeftijd langs met kennis van zaken uit eigen ervaring. 
 
Ga er ook maar aan staan in Nederland. Het spectrum aan wijnen stuitert van 'nieuwe' werelddelen als Zuid-Amerika en Zuid-Afrika via opkomende landen als Oostenrijk en Duitsland naar het klassieke trio Frankrijk, Italië en Spanje. En daar wordt dan ook nog fusion bij gekookt of gesnackt. Meer focus zou ik zeggen: óf op druif óf op land dan wel streek. En verplicht naar bijscholing in Italië.