Duo Gewurztraminer

Als ik aan de Elzas denk, denk ik aan Gewurztraminer (in het Duits heeft de druif een umlaut op de 'u', in de Elzas doet 'ie het zonder). Maar andersom gaat die vlieger niet op: steeds vaker vind ik een Gewurztraminer in mijn glas die niets met de Elzas te maken heeft. De Italiaanse en de Chileense versie kende ik al, bij de Hema vond ik tot mijn verrassing een Spaanse Gewurztraminer. De naam klinkt overigens niet echt Spaans: Val de Vos. Maar de wijngaarden liggen wel degelijk in het noordoosten van Spanje, aan de voet van de Pyreneeën. De streek heet Somontano, dat net als het Italiaanse Piemonte 'onderaan de berg' betekent. 

Omdat ik nog een echte Elzasser had liggen in de kelder - een chique Paul Lorentz met een gouden medaille om de nek van de Grand Concours des Vins d'Alsace - deden we een duo-proeverij. Beide glazen ademen een weldadig boeket uit: tropische aroma's van lychee, mango en bloesem doen de gure winterwind buiten even vergeten. In de mond valt op dat de Elzasser rijker en voller is dan zijn Spaanse neef. De Val de Vos is een lichtvoetige charmeur die het best op zijn plaats is als aperitief. Voor nog geen zes euro is de verhouding prijs-kwaliteit dik in orde. De Paul Lorentz biedt meer body en gaat als eetwijn prima bij de Aziatische keuken. Of bij foie gras of munsterkaas, voor de liefhebbers uiteraard. 

Minervois van de wijnsupermarkt

Je moet jezelf een beetje blijven uitdagen als wijndrinker vind ik. Buiten de gebaande paden drinken, nieuws onder de zon ontdekken. "Heb ik ooit wel eens Minervois gedronken?", vroeg ik mij af in 'Wijnsupermarkt van het jaar' Appie Heijn. Dacht het niet, dus alle reden om  de Minervois van Château Villerambert Moureau uit het schap te trekken. Daarbij is het een Sterwijn die ook nog eens in de bonus is deze week.

 
De Minervois is een kleine appellatie in de Franse Languedoc, gelegen in de driehoek Carcassonne, Narbonne en Béziers. Mijn Cuvée des 3 frères is een broederlijke blend van drie klassieke druivensoorten. We noteren de robuuste concentratie van de Syrah, de kruidigheid van de Carignan en de sappige fruitigheid van de Grenache. Ik ruik zwarte bessen en proef cassis. Hij heeft een aantrekkelijke lichtheid, dus over een maand of drie weer kopen en dan iets gekoeld serveren bij de barbecue. 

Amarone della Valpolicella

Als aperitief hadden we een chique prosecco gedronken. Een zogenaamde millesimato, wat de Fransen bij hun champagne millésimé noemen: gemaakt van druiven uit één enkel oogstjaar. Dat is bijzonder, want bij het maken van prosecco worden normaal verschillende jaargangen gemixt. Was onze 2010 een uitzonderlijk goed jaar? We weten het niet, maar deze Prosecco Superiore smaakte hoe dan ook uitstekend. 

Prosecco is zonder twijfel het bekendste exportproduct van de wijnstreek Veneto, wereldwijd geschonken van hippe barretjes in Manhattan en Shanghai tot het dorpscafé in Lutjebroek. Maar de Veneto heeft meer te bieden. In de buurt van Verona liggen de wijngaarden van de DOC Valpolicella. Al in de Romeinse tijd genoten de Valpolicella-wijnen grote faam; de dichter Virgilius moet een fervent liefhebber geweest zijn. Vandaag de dag loop de kwaliteit van de 'gewone' Valpolicella uiteen van zurige niemandalletjes tot ronde roodfruitige wijnen. 

Maar dan de Amarone: prosecco mag de prinses zijn, de koning van de Veneto is de Amarone della Valpolicella. Voeg Brunello en Barolo toe en je hebt de drie tenoren van de Italiaanse wijntop. Het productieproces van de Amarone is - volgens eeuwenoude traditie - voor droge rode wijnen nogal ongewoon. De druiven worden voor het persen minimaal drie maanden gedroogd. Zo blijven er meer suikers achter dan normaal waardoor de wijn langer houdbaar is en ook wat zoeter wordt. In het glas oogt hij heel donker. Uit het glas stijgen stevige geuren van leer, tabak, chocola en bramen op. De smaak is breed en complex met een subtiel zoetje. Een wijn om bedachtzaam op te kauwen, samen met een sappig doorgesudderde lamsstoofschotel bijvoorbeeld.