Chianti ondanks advies

Je hebt gladjakkers die je een hoofdpijnwijn kunnen aanpraten alsof je een Pétrus of Pommard gaat drinken. Bij het aanbevelen houd ik van kort en krachtig. Praatjes vullen geen glazen zogezegd. Toen ik in Italië woonde had ik een favoriete enoteca die wijn rechtstreeks uit het vat in de fles bottelde waar je bijstond. Als ik weer eens wat nieuws wilde proeven vroeg ik wat de eigenaar kon aanbevelen. 'Neem deze', sprak hij dan zonder omhaal, 'questo é buono'. En altijd had hij weer gelijk. 

Bij Restaurant Keuken & Deli in Utrecht zijn ze bedreven in het tegenovergestelde: niet omstandig aanprijzen maar onhandig afbreken. Uit de interessante wijnkaart kies ik de Primitivo 2009 van Cantine Due Palme. Deze Pugliese wijn is meermalen bekroond, Due Palme is een wijndomein van naam. Nog maar net terug uit Puglia is deze warme, volle wijn een voor de hand liggende keus op deze koude avond. Maar dat feest gaat niet door, zo komt de bedrijfsleider ons vertellen. Hij heeft een alternatief dat hij buitengemeen onhandig probeert te verkopen. 'Nee het mag geen echte Chianti Classico heten'; 'de wijn rijpt niet in eiken vaten maar in cementen bakken'; 'wel behoorlijk wat zuren maar hij is echt heel lekker hoor'. We bekijken de fles en zien dat het wel degelijk een echte Chianti is, met de hoogste DOCG-klassering nota bene, afkomstig uit het gebied tussen Florence en Siena.

De Foss'a Spina is duidelijk te kort gedaan, zo blijkt te meer na proeven. Niet de volheid van de Primitivo maar wel de ronde elegantie met rood fruit wat een goede Chianti zo lekker maakt. O ja, de uitspraak is trouwens 'kianti' beste bedrijfsleider, en zeg de volgende keer gewoon alleen dat die kundige Florentijnse wijnboer de wijn 'buono' vindt.

Deze Gallo Nero geeft aan dat de producent is aangesloten bij het consortium van wijnboeren in de Chianti Classico. Geen haan? Geen punt! Er zijn meerdere gerenommeerde producenten die niet bij dit consortium zijn aangesloten en toch uitstekende wijnen maken.

@Puglia: wereldwijn bij streekgerechten

Restaurant Terranima in Bari zweert bij streekproducten. De chef is een trotse uitdrager van de Slow Food-beweging. Op de kaart gaan streekgerechten hand in hand met topwijnen uit de regio. We gaan voor twee rode kopstukken: een Salice Salentino uit de buurt van Lecce en een Primitivo uit het gebied rond Bari. Beiden hebben een maximale score in de wijngids van de Gambero Rosso. We starten met de Salice Salentino Riserva 2007 van Leone di Castris; een indrukwekkend machtsvertoon van de Negroamaro-druif. De wijn is krachtig en vol zonder zwaar te zijn, een en al elegante fruitige souplesse. Hij geurt naar zwarte kersen en specerijen (nootmuskaat!). 

Dat gaat lekker samen met de orecchiette: vers gemaakte pasta in de vorm van kleine oortjes. We hebben ze in de oude binnenstad van Bari zien maken door oude vrouwtjes gebogen over een soort wasbord. In de nauwe steegjes achter de kathedraal en de basiliek keken we zo bij ze naar binnen in hun knusse keukentjes met de deuren wijd open.

Bij de Polvanera Primitivo uit 2008 staat het getal 16 op het etiket. Geen leeftijdsgrens maar het alcoholpercentage, zo blijkt. Ongelofelijk dat zo'n sterke en geconcentreerde wijn toch zo'n frisheid kan hebben. Dat komt zeker door de eigenwijze aanpak van de wijnmaker. Die gaat voor biologische productie en moet niets hebben van houten vaten. De wijn rijpt in grote stalen tanks en behoudt zo al z'n frisse fruitigheid zonder bijkomende vanille-aroma's. Dan krijg je dus een schone wijn die ook nog mineralige smaken kent met dank aan de rotsachtige bodem. Deze krachtpatser heeft geen spoor van alcoholdampen in de neus maar een zwoel boeket van bramen, pruimen en kruidnagel. Na de eerste slok ben ik direct verkocht. Ik weet het, vergelijken is koffiedik kijken en je moet niet alles uit de wijnranken willen ranken, maar: dit moet de beste rode wijn van Puglia zijn. 

@Puglia: Brut in Bari

Na een dag van veel wandelen langs historie en zee is het aangenaam zitten op de loungebank van wijnbar Blanc de Noir. Naast ons drinken twee Italiaanse zakenmannen stevig rokend een cocktail. Om onduidelijke redenen heeft de wijnbar geen wijnkaart. Na wat op en neer praten met de bediening  kiezen we een mooie mousserende wijn uit de streek: Le Fossette Brut van Alberto Longho. Deze 100% Falanghina heeft een subtiele mousse en een boeket van bloemetjes. In de smaak proef ik grapefruit en groene appel. Terwijl de heren naast ons er nog een opsteken maken wij ons klaar om richting restaurant te gaan.

@Puglia: Malvasia bij de pizza

Malvasia is zo'n druif die niet kapot te krijgen is. De oude Grieken persten er al wijn uit en vandaag de dag maken ze er in Italië aardige witte tafelwijnen van. Op een zonovergoten terras drinken we de Malvasia bij de pizza, een geweldige  pizza zoals ze die bij uitstek in Zuid-Italië kunnen bakken. De wijn gaat goed met eten; categorie beendroog en met fijne frisse zuren.

@Puglia: Falanghina

De eerste wijn op Pugliese bodem is wit en biologisch. De Falanghina is een lokale druivensoort, nooit van gehoord. Ik kies op het wijnhuis: Polvanera, bekend om zijn bekroonde rode wijn (hun Primitivo krijgt de maximale score in de Gambero Rosso wijngids). We eten verse vis op een steenworp afstand van de zee. Buiten op het terras met uitzicht op grote palmbomen en tegenover het fraai uitgelichte kasteel van de Noormannen. De Falanghina is strak, fris, zuiver en mineralig. Dit is een streek die bekend staat om z'n rood, maar deze witte wijn mag er zijn.

Op naar Puglia

Morgen vlieg ik van Maastricht naar Bari, hoofdstad van de Zuid-Italiaanse regio Puglia. Ik was nooit eerder in deze streek die bekend staat om zijn eindeloze stranden en zijn grote wijnproductie. Robuuste, volle wijnen komen er vandaan. Met een kwaliteit waar je (zeker gezien de schappelijke prijs) u tegen zegt. Het is dan ook terecht dat je tegenwoordig bij de betere wijnzaken naast de gerenommeerde supertoscanen en de naamsbekende noordelingen ook Pugliezen tegenkomt. Gevaarlijk lekker, ik schreef er eerder over.

Rioja 2.0

Akkoord, ze zijn er nog wel, de ouderwetse lompe van veel te dik hout zaagt men planken Riojawijnen. Maar moderne Rioja-toppers kunnen zich meten met de supertoscanen en de Franse meesters. Gisteren had ik het genoegen van zo'n moderne Rioja in mijn glas: de Rioja Crianza van Bodegas Baigorri uit Baskenland. Een pareltje, deze pure, boterzachte Tempranillo-wijn met een aroma van bramen en chocola. In z'n volle smaak zit kruidigheid die uitmondt in een lange, romige afdronk. Waar de oude Rioja 1.0 geregeld gebukt gaat onder een muur van vanille, biedt deze Baigorri een elegante houtnuance. De wijn is net zo strak als de flitsende architectuur van het nieuwe complex waar de Bodegas Baigorri bottelt, bewaart en presenteert. 

Te drinken maar ook te koop bij restaurant-wijnhandel Artisan. 

Zonder drinker's block

Zo is het ineens al weer twee weken geleden dat ik hier iets poste. Van een drinker's block is gelukkig geen sprake. De maag werkte even wat minder mee dus dronk ik vooral veel water en thee. Dat klinkt suf en dat was het ook. Maar gisterenavond was er een eerste voorzichtig glaasje rood. En nu begin ik zin te krijgen in witte wijn, om precies te zijn in Zuid-Afrikaanse witte wijn. Dat komt door het wervende stukje van Onno Kleyn in het Volkskrant Magazine van vandaag. Zo'n Kleyn en Hubrecht Duijker (die noemt zich tegenwoordig trouwens vinpressionist, hoe verzin je het!) en meer van die mannen, die kunnen ook nooit eens een off day hebben. Voor hun supermarktgidsen, wijnadviezen en drinkgetuigenissen zitten ze in een strak regime van systematisch doordrinken. En daar zit dan ook nog veel bocht bij. Het zal je werk maar wezen.

 

Puur hobbymatig is dan ook mijn advies voor dit weekend, een guur herfstig weekend met regen en wind. Tijd om een warme rijpe rode wijn te ontkurken. Neem nou de Roccamora van Henri Bloem - de leukste wijnzaak van Den Bosch met het beste advies - een 100% Negroamaro. Dat is de druif die samen met de Primitivo de scepter zwaait in de Pugliese wijngaarden. 'Zwart en bitter' is de letterlijke vertaling, maar dat is de wijn beslist niet. Robijnrood is 'ie, vol van smaak met een zachte ronde afdronk en een lekker fris zuurtje. Net zo lekker bij een Hollandse stamppot als bij een Italiaanse pasta.