Onder tropische omstandigheden

In deze tropische dagen krijg je om de haverklap het advies om vooral veel te drinken, of je nou op Lowlands staat of in de file. Het gaat dan om water uiteraard, maar voor de wijndrinker is het een uitdaging om met een aangepast tropenrooster door te blijven drinken. In de wijnkaart laat hij het volle wit (alsjeblieft geen eiken opvoeding!) links liggen en ook robuust rood gunt hij geen blik waardig. Wat we willen is licht, fris en potentieel 'dorstlessend' zoals het in sommige wijnfolders heet, maar dat is natuurlijk lariekoek.
Afgelopen vrijdagavond zaten we met een vakantiegevoel op het terras van Tante Koosje in Nijmegen. Uit de hitte van de stad, aan de gemoedelijk heuvelende weg richting Berg en Dal. Op tafel stond de ideale zomeravondwijn: een Verdicchio Classico Superiore Castelli di Jesi van Luzano. Al sinds mensenheugenis een klassieker, de Verdicchio, vaak gebotteld in zo'n kekke kruikvormige fles (het "Etrusken-model" noemen ze dat in Italië). Een mondvol op het etiket, maar in de fles is het juist eenvoud en lichtvoetigheid wat de klok slaat. Uit Jesi dus. Een plaatsje aan de Adriatische kust in de Marken (le Marche). De zeebries geeft de druiven net een tikkie meer frisheid mee, stel ik me zo voor. De geur is zacht en subtiel (perzik), de smaak is fris en droog zonder een spoortje zuur. Dus heerlijk doordrinken. Met veel water uiteraard.

With dad

Lucas De Man schenkt wijn na afloop

Afgelopen zondag bezocht ik met mijn vader de theatervoorstelling Dinner with dad, onderdeel van theaterfestival Boulevard. Bedenker en regisseur van het project - het is geen statische voorstelling maar een interactie met het publiek en na afloop samen eten - is Lucas De Man. Een sympathieke  en bevlogen Vlaming die het veel gepredikte motto cultureel ondernemerschap ook daadwerkelijk praktiseert. Voor Dinner with dad sloot hij een deal met een  Amsterdamse wijnimporteur: de 'wijnsponsor'.

En zo zitten we na de - overigens mooie - voorstelling aan een gratis glas rosé van Cave du Liboreau, gemaakt van Merlot en Cabernet Sauvignon. De temperatuur is inmiddels flink gestegen door alle theaterlampen, deze lichte en frisse wijn met veel rood fruit is precies wat we nodig hadden. Vervolgens pakken we de wijnkaart van de wijnsponsor erbij, die tegen zeer schappelijke prijzen interessante wijnen aanbiedt. We kiezen de Bianco di Ciccio van Zaccagnini, een blend van Trebbiano en Chardonnay. Ontkurkt en ingeschonken door de regisseur zelf. 'Mijn vader had een wijnzaak dus ik heb er wel een beetje kijk op', verduidelijkt hij. Het is een witte wijn uit de Abruzzen, een streek ten oosten van Rome, waar de vaak geziene rode Montepulciano d’Abruzzo vandaan komt. Prima wijn deze Ciccio, fijne frisse geur en een verrassend volle smaak met een ’bite’ in de afdronk.  Echt een vakman die De Man: zowel de acteurs als de wijnen zijn goed gecast.

Twee keer Viognier

Op tafel staan twee flessen Viognier. Waarom Viognier? Goed gemaakte wijnen van deze druif staan bekend om hun rijke bloemige geur en een delicate smaak. Mooie zomeravondwijn dus. Beide flessen zijn blends: een Fransoos met Marsanne, een Siciliaan met Chardonnay. Het leek me aardig om deze twee bij wijze van mini-proeverij te vergelijken. Dus beginnen we met een bodempje Frans. Een Vin de Pays d'Oc, uit de zuidelijke streek Languedoc-Roussillon. Marsanne is een witte druivensoort die je vooral in Frankrijk tegenkomt. Goed voor volle, aromatische wijnen. Vaak een combinatie met Chardonnay of Rousanne (ook zo'n leuke Franse local), maar hier dus met Viognier. Mooi boeket, een fijne zomerse fruitmand met peer, perzik en meloen waaiert breeduit. De smaak is verassend fris. Is dat mandarijn of grapefruit in de afdronk? We houden het maar op citrus. 

Dan de Siciliaan. Viognier op Sicilië is als de Nero d'Avola-druif in de Bourgogne: een vreemde gast. Op Sicilië stikt het van de lokale witte druivenrassen - de Grillo, Inzolia en Cataratto om maar de bekendere te noemen: wat moeten ze daar met de Viognier? Zeker, het is een beste aromatische druif, maar die inheemse soorten hebben ook een kruidigheid die garant staat voor een geurig boeket. Dus misschien hebben we hier te maken met een francofiele wijnboer of is het eigenzinnige spielerei. 

Inycon is een wijnhuis dat degelijke wijnen aflevert, in Nederland te koop bij de Gall&Gall. Deze Viognier is op zichzelf gedronken best aardig maar verliest het voor mij op afstand van z'n Franse wederhelft. Nauwelijks neus, romig en zuivelig in de smaak. Ik schat in dat er flink meer Chardonnay dan Viognier in zit. Dat klopt als ik het check op hun website. Als italofiel moet ik met tegenzin toegeven dat Frankrijk hier wint. Mocht de firma Gall&Gall mij om advies vragen, dan zou ik zeggen: stuur die gekke Viognier retour en neem de Colomba Platino van Duca di Salaparuta in je selectie op! Een echte witte Siciliaanse topper op basis van Inzolia met een boeket waar je u tegen zegt.