@Tramin - Aan de Gewürztraminer

De wijnroute, La Strada del Vino, start onder Bolzano en eindigt in Tramin (Termeno). Langs Caldaro, waar de wijnranken en groene heuvels schilderachtig afsteken tegen het Lago di Caldaro, dat bekend staat als het warmste meer van de Alpen. Het dorpje Caldaro heeft een heus wijnmuseum, dat helaas al om vijf uur sluit; dat zijn toch geen tijden voor de wijndrinker! We rijden met de raampjes open achter plukjes wielrenners. Het meer links van ons, wijnranken zover het oog reikt. De volgende plek, tevens finish van deze wijnetappe, is Tramin. Bij binnenkomst zie je direct de futuristisch vormgegeven Kellerei Tramin, hèt wijnhuis van het dorp.

Via smalle straatjes tuffen we omhoog naar een sympathiek oud pleintje met een kerk, een fonteintje en cafés. 

En al snel zitten we op een terras achter een glas Gewürztraminer. Tramin produceert ook nog allerlei andere wijnen maar die laten we even voor wat ze zijn. 

 

@Caldaro - halverwege de Strada del Vino

In het glas een fenomenale lokale wijn: de Enosi 2010 van Baron di Pauli. Een wijnhuis met historie, begin vorige eeuw waren ze hofleverancier van de Oostenrijks-Hongaarse Dubbelmonarchie. Het gebied werd in die tijd ook nog geregeerd vanuit Wenen: pas in 1919 is Zuid-Tirol, ten zuiden van de Brennerpas, losgekoppeld van het Oostenrijkse Tirol en toegewezen aan Italië onder de naam Alto Adige. De nieuwe grens deelde een land dat 500 jaar lang tot Oostenrijk had behoord in tweeën. En dat zit ze hier nog altijd niet lekker. Onze huisbazin begon in ons eerste kennismakingsgesprekje direct over het door haar gewenste afscheid van Italië. Van die gevoeligheden merk je in Caldaro niets. Daar schakelt de serveerster soepeltjes over van Grüß Gott naar buona sera. 

@Alto Adige - Müller Thurgau

Onderweg naar Chiusa, een stadje met een fraaie middeleeuwse kern in de Valle d'Isarco (Eisacktal), passeerden we de Eisacktaler Kellerei. Het toeval wilde dat in onze ijskast een Müller Thurgau van dit wijnhuis op ons wachtte. Helemaal toevallig is dat niet, de Eisacktaler Kellerei is een belangrijke lokale producent van (met name witte) kwaliteitswijn. En omdat je niet de hele tijd Gewürztraminer wil drinken, viel de keuze op deze eveneens aromatische maar wat frissere Müller Thurgau. Deze druif doet het goed op hoogte, hij houdt van warme dagen en koele nachten. Het is alsof je de alpenwei ruikt in het bloemige boeket, maar dat kan ook door het inspirerende uitzicht komen.

@Alto Adige - Gewürztraminer

Niet ver van het pittoreske dorpje waar we in een al even pittoresk chalet verblijven, in Süd-Tirol (ik blijf het gewoon Alto Adige noemen maar iedereen spreekt hier een totaal onverstaanbaar maar onmiskenbaar Duitstalig dialect), ligt het dorp Tramin. En daar maken ze de trots van de witte wijnproductie in deze contreien: Gewürztraminer. We zijn nu drie dagen ter plekke en ik heb mooi naar de climax toegedronken. Fraaie chardonnays, gisteren een zalvend zachte rode Lagrein, en ook nog een rosé Teroldego tussendoor. Maar vandaag bij de lunch in Merano staat 'ie op de wijnkaart: de Gewürztraminer uit de regio. Een schitterende wijn: rijk, aromatisch, met een volle romige afdronk. Morgen zakken we af naar het zuiden, de Strada del Vino af, een lint van wijndorpen onder Bolzano. Tramin, here we come!

Uitzicht vanaf het balkon van ons chalet

Op vakantie

De vakantiehorizon lonkt. Nog een week en we laten de dikke dossiermappen en de vieze kantoorkoffie ver achter ons. Eerst snuiven we de frisse berglucht op in het hoge noorden van Italië, in de regio Alto Adige. Hier komen hele leuke wijnen vandaan, ik schreef het al eerder. Daarna rijden we door naar het zomerhuisje van mijn schoonouders, even buiten Boedapest.

Die goeie ongedwongen sfeer bij Csengődi Borozó

In Boedapest stikt het van de leuke wijnbarretjes. Van traditionele Borozó's tot trendy wijnbarren. De eerste categorie bestaat uit simpele maar sympathieke wijnlokalen. Ik mag daar graag bij wijze van sport zo goedkoop mogelijke wijn drinken. Mijn record is geloof ik 15 eurocent voor een glas doordrinkbare Rizling bij Csengődi Borozó aan de Kálmán utca, vlakbij het parlementsgebouw. Door de week 's middags zit je daar gezellig tussen de bouwvakkers die hun lunch wegspoelen met een goed glas tafelwijn. 

Ook in het segment van de gestileerde wijnbarren is er volop keus. Volgens Hongaarse wijnkenner Kati is DropShop the place to drink in Boedapest: een wijnbar en -winkel tegelijk. Je kunt er proeven, drinken en kopen on the spot. Handig, hoef je niet meer je ontdekkingen op te schrijven en elders in te slaan. Van hetzelfde soort, winkel en bar ineen, is DiVino. Uw verslaggever zal in het belang van de onafhankelijke wijnjournalistiek vergelijkend warenonderzoek doen.

De huiswijn bij Ries

Gisteren aten we uit in restaurant Ries. Ries is kort (en Brabants?) voor Richard, de naam van de chef-kok en eigenaar. Ries’ credo is: ‘bij lekker eten hoort een goed glas wijn’. Daar is geen speld tussen te krijgen. Op zijn website gaat het verder over ‘genieten van een (h)eerlijk glas wijn’, dat is dan weer zo’n modieuze woordspelerige holle frase die niets toevoegt. Niks eerlijk, laat de wijn gewoon lekker zijn. En dat zijn ze bij Ries. We dronken alle drie de huiswijnen - wit, rosé en rood – en waren onder de indruk.

Terwijl zij begon met een Fairvally Chenin Blanc uit Zuid-Afrika had ik een begerig oog laten vallen op de Cata Rosa Rosado uit Spanje. De Zuid-Afrikaan heeft een frivool boeket van honing en bloemetjes en daarna een verrassend frisse smaak waarin ik kruisbessen dacht te proeven. De roze Spanjool is lekker vol, met een kloeke rood-fruitige smaak. Er zit onder andere Tempranillo in. Last but not least de Claudeval Rouge uit, mais oui, Frankrijk. Ries roemt de combinatie van kracht en elegantie, en daar heeft hij een punt. Soepel zonder lichtgewicht te zijn, met een fijne kruidigheid dankzij de Grenache en wat aardse aroma’s die vast van de noeste Carignan komen. Kortom: de huiswijnen van Ries, daar kun je mee thuis komen! 

Chablis in de Ardennen

Dit weekend verbleef ik in de Ardennen. Met tien mannen in een chalet tussen de groene heuvels. Beetje voetballen, Jupiler drinken en barbecueën. Behalve bier komt er ook steeds meer wijn op tafel. Het zal de leeftijd zijn, we zijn geen van allen 18 meer. Zo drink ik na 50 kilometer op de racefiets door het heuvelland geen koud pilsje maar een gekoelde Chablis. Uitgezocht door de jongens bij de Carrefour,  in het karretje beland tussen de vleespakketten en de bierkratten. Een uitstekende keuze. De Chardonnay-druif, die ik uit andere contreien meestal saai en flets vind, is hier (in de Bourgogne) op z'n best. In de geur toast en amandelen, met een zuivere frisse smaak van  groene appels en citrus. Als finale een licht boterige en mineralige afdronk. Vlaamse drinkers roemen de 'franke zuurtjes'. Bij deze wijn eten we geen chips natuurlijk, maar een toastje met gerookte  en gepeperde makreel, als appetizer voordat de barbecue aangestoken wordt.