Er staat dit weekend een aardig stukje in de zomerbijlage van de Volkskrant dat een poging doet de Franse volksaard te verklaren. 'Parijs bestaat eigenlijk uit duizenden tegen elkaar aan geplakte dorpjes', zo stelt de journalist die er zes jaar correspondent was. Volgens mij is dat de onweerstaanbare charme van de stad: de cocktail van het gemoedelijke kleinschalige buurtgevoel met een forse scheut grootstedelijke grandeur.
Een dikke maand geleden maakte ik ook even deel uit van dat Parijse dubbelleven. Ik bracht een middag door rond een petieterig pleintje midden in het Quartier Latin. Na een café au lait in een koffiebar dronk ik een glas Beaujolais aan de toog. De wijn was beter dan de koffie maar het echte hoogtepunt van die middag was de muziek, aan hetzelfde pleintje opgediend in boutique CrocoJazz.
In deze pijpenla-platenzaak maakte ik kennis met de hevig swingende jazz van Mike Cuozzo. In gebroken Engels met sappig Frans accent maakte de eigenaar mij duidelijk dat ik naar een van de twee enige platen luisterde die Cuozzo als tenorsaxofonist opnam. Ik kocht de cd met beide platen erop. Cuozzo speelt met het Costa-Burke Trio: Eddie 'the bear' Costa op piano en Vinnie Burke pompend en stuwend op de bas. Het was midden jaren vijftig en Cuozzo was pas dertig maar vond het mooi geweest. Aparte vogel. Hoor hem eens laidback blazen. Alsof hij op een Parijse binnenplaats een beetje voor zich uit staat te spelen.