Ciney Blonde in Den Hook

Aan de toog van bruin café Den Hook

Omdat een wijndrinker ook wel eens wat anders wil, liet ik mij het bier goed smaken. In plaats van met een wijnkaart stond ik met de bierkaart in handen. Omringd door de ganse familie Jochems die elkaar jaarlijks treft aan de toog van bruin café Den Hook. In Heythuysen, een Limburgs kerkdorp dat voor ingewijden ook wel bekend staat als Klein Paries (ook de naam van een café-restaurant met kegelbanen, dit terzijde). 

Ik heb altijd al een zwak gehad voor speciaal bier. Als tiener begon ik met het verzamelen van bijzondere Belgische bierglazen en geleidelijk ging ik de inhoud van die glazen ook waarderen. In Den Hook koos ik, op advies van de café-eigenaar, voor blond: Ciney Blonde. Geschonken in een prachtig glas kreeg ik een zacht en fruitig bier van hoge gisting, goudblond en met een aangename bitterheid. Om in wijntermen te spreken: een bier met body.

Ciney Blonde is gebrouwen volgens het originele recept zoals dat ooit onder de kerktoren van het lieflijke Waalse stadje Ciney bedacht is. Tot zover de romantiek: via de website van de brouwer kom je er vervolgens achter dat deze deel uitmaakt van de Heineken Groep. Waarmee de Hollanders de Belgen, die altijd (terecht) zo afgeven op Heineken, een flinke hak zetten.

Gewürztraminer

Minstens zo pittoresk als de Elzas: Trentino

Het blijft een feest om een fles Gewürztraminer open te trekken. Deze wijn is de trots van de Elzas, maar die van mij komt uit Trentino, een regio in Noord-Italië. Een minstens zo pittoresk gebied als de Elzas; vol met bergen, dalen en meren. Wintersport en wandelen, dat werk. We eten Japans en daar past de Gewürztraminer uitstekend bij. Ik ben niet zo’n muggenzifter qua wijn-spijs-combinatie , maar deze wijn met Aziatisch eten is altijd goed. Never change a winning team, zogezegd. Bovendien ben ik een echte fan, maar wel met mate. Wekelijks een glas zou teveel van het goede zijn.

Mijn liefhebberij wordt niet altijd gedeeld in gezelschap. Sommigen vinden het een beetje een overdreven, schreeuwerige, ja zelfs ordinaire wijn. Ik geef toe: aan de andere kant van de wereld willen ze de druif nogal eens uit de bocht laten vliegen, waardoor het lijkt alsof je een parfumwinkel binnenloopt als je de fles opentrekt. Niets van dat alles bij deze Tramino Aromatico, zoals ze de druif in het Italiaans noemen. Aromatisch is 'ie zeker: honing, abrikoos en lychee in de neus. Heerlijk. Jammer dat ik er maar één fles van had liggen. 

Tip voor de liefhebber: Henri Bloem’s heeft een mooie Gewürztraminer uit de Alto Adige (Zuid-Tirol), dat samen met Trentino een autonome regio vormt.



Op weg naar Heist-op-den-Berg

Voddemet in Heist-op-den-Berg

Dankzij een speling van het lot en google belandde ik plotseling op de website van wijnbistro Le Sommelier. Standplaats: Heist-op- den-Berg, een Vlaams stadje met als belangrijkste bezienswaardigheid volgens Wikipedia de vlooienmarkt op zondagmorgen. Deze markt, in de volksmond ook wel ‘voddemet’ genoemd, verklaart waarschijnlijk de curieuze openingstijden van deze wijnbistro: zondag vanaf 8 uur! Amai, die Belgen zijn er vroeg bij met hun wijntje. Onder het kopje ‘openingsuren’ staan overigens geen sluitingstijden. Wilde fantasieën over eindeloze slemppartijen met een waard die het allemaal wel best vindt komen bij me op.

Achter het kopje ‘pers’ treffen we een aandoenlijk artikel aan uit het lokale blaadje. Daarin lezen we dat er naast 130 (!) wijnen ook cappuccino met melkfiguren geschonken wordt. Een bloem voor de dames en een blote vrouw voor de heren, zo heb ik het de barrista in Bologna zien doen. Helaas blijft het een mysterie wat er precies onder de vele kurken zit, van klikken op ‘onze kaart’ word je wat dat aangaat niet wijzer. Binnenkort te boeken op dit blog: een dagarrangement Heist-op-den-Berg inclusief welkomscappuccino, rondleiding op de vlooienmarkt en proeverij van 130 wijnen.  

In het wijnjaar nul

Jezus had genoeg aan wijn
Daar hoef je niet voor in de kroeg te zijn
Jezus had genoeg aan wijn
En dat behoeft geen Grande Cru te zijn

 Jezus had genoeg aan wijn
Jezus zou ook nu tevreden zijn
Met een wijntje zonder flauwekul
Zoals Jezus dronk, in het wijnjaar nul

Voor de film

Sinds begin dit jaar heeft het Nijmeegse filmhuis LUX een nieuwe dependance: VillaLUX. We gingen erheen voor Midnight in Paris, de nieuwe film van Woody Allen. Het was even na zessen en we hadden honger. Slalommend tussen de lege tafeltjes met een bordje "gereserveerd" vonden we uiteindelijk plek in het flitsend gestylede café-restaurant. Met een verrassend originele menukaart en een keur aan interessante wijnen per glas scoorden ze al bij voorbaat punten. Wat te denken van een Siciliaanse Grillo als aperitief, de super-Toscaan Rosso di Montalcino bij de kalfssucade en als dessertwijn een Chileense Gewürtztraminer? Voldaan verruilden we de eetcaféstoelen voor het pluche van de bioscoopzaal. Allen's film ging er goed in: licht verteerbaar en lekker lichtvoetig. Bovendien wordt er aanstekelijk veel in gedronken.

Ode aan de meester

Henri Cartier-Bresson
Rue Mouffetard, Parijs, 1954

Met kennis van zaken

Onlangs had ik een zakelijk etentje. Ik mocht het genoegen smaken om als ‘wijnkenner’ (ik zeg altijd liefhebber, kenner maken anderen je) de wijnkeuze te bepalen. En vervolgens te proeven. Het is een beetje een pedante vertoning, maar goed proeven in gezelschap is ook een kunst. De verwachtingsvolle, vragende gezichten aan tafel. De serveerster die angstvallig haar vingers van het etiket weghoudt en spiedt naar kurk in het glas. Ik pak mijn rol professioneel op en trek mijn meest serieuze gezicht.

De eerste wijn was direct een schot in de roos. Toscaanse finesse: een Ruffino Pinot Grigio. Een strogele wijn met een subtiel boeket waarin ik peer maar ook iets ‘bloesemigs’ en iets ‘amandeligs’ rook. Een sappige afdronk volgens de wijnkaart en dat klopte als een bus. Het gezelschap was minstens zo content als ik, met dit krediet kon ik verder voor de rode wijn.



Zeldzame elegantie in de neus: viooltjes!

Daar aangekomen openbaarde zich het grote voordeel van de zakelijke context: de eigen portemonnee blijft dicht. Dus die best wel dure Bourgogne is ineens een volstrekt logische begeleider van de eendenborst en de kalfsribeye. En zo werd ook de Chanson Cote de Beaune-Villages vakkundig door mij geproefd. Nom de Dieu, dat aantrekkelijke boeket waarover de wijnkaart repte is een prozaïsch understatement hors catégorie! Zeldzame elegantie in de neus: rood fruit, viooltjes, subtiel vanille en iets peperigs kon ik ook nog thuisbrengen. Eend en kalf vonden hun ideale eega in deze delicate tafeldame.

Aangekomen bij het dessert bleek ik de enige liefhebber. In mijn eentje aan de dessertwijn leek mij niet chic, dus de tripel van bekwame wijnkeuze heb ik niet gescoord die avond.

Gort in Frankrijk

Deze week dronk ik een beste rosé. La Tulipe de la Garde Rosé heet ‘ie voluit, uit de schappen van Appie Heijn. Fris en fruitig, aardbei in de neus maar gelukkig geen zweempje zoet in de afdronk zoals zoveel andere roze collega’s. Een prima aperitief maar ook goed te combineren met bijvoorbeeld pasta en zalm. Het wijnhuis Château la Tulipe de la Garde, in de Bordeaux gelegen, is eigendom van de Nederlander Ilja Gort. Een eigenzinnige kerel die niet vies is van marketing. Hij heeft allerlei projectjes, nieuwsbrieven en websites. En schrijft boeken met klinkende titels als Leven als Gort in Frankrijk en Het Wijnsurvivalboek: Overleven als Gort in Frankrijk. Ondertussen produceert hij veelgeprezen wijnen. Mijn rosé pronkt met twee zilveren medailles van twee wijnconcoursen. Bij Appie wordt ‘ie ook nog aanbevolen door Harold Hamersma, de man van de Wijnalmanak. Deze wijn deugt: gaat dat drinken!

Cola of Bordeaux?

Een tijdje terug zag ik Goudzoekers, een mooi programma van de VPRO. Het ging over de speculatie in dure wijnen. Wijnen die twee jaar geleden nog voor €100 over de toonbank gingen, doen nu wel € 500 tot 700. De vraag was: wie drijft die prijs zo op? En drínken mensen dat dan ook nog op? Ook achter deze bubble blijken… de Chinezen weer te zitten. Zij drijven de prijs op tot idiote hoogte maar wat dóen ze er vervolgens mee?

Je zag een ietwat gegeneerde vertegenwoordiger van een Frans wijnhuis, type aristocratische gentleman, schoorvoetend toegeven dat de meeste Chinezen nog altijd het liefst een glas cola drinken bij de maaltijd. Maar status is alles voor de nieuwe rijken in China, en dat dragen ze ostentatief uit. Dus een vuistdikke Rolex om de pols en een Chateau Lafite Rothschild bij de Pekingeend. Vinden ze waarschijnlijk niet te drinken die Chinezen, want als ongeoefend drinker krijg je deze complexe wijn rauw om je oren. En van het karakteristieke ‘bloemetje’ in het boeket krijgen ze vast ook weinig mee bij al die zoetzure en pittige gerechten. Dan kun je beter in de Elzas (Pinot Gris of Gewürztraminer!) shoppen dan in de Bordeaux. Ik zeg: rare jongens, die Chinezen!